හුරු නොවූ වෛරය............

අපේ නැන්දලාගේ (තාත්තාගේ සහෝදරිය ) ගෙවල් තිබ්බෙත් අපේ ගෙවල් කිට්ටුවමයි. කාලයක් අපේ නැන්දලා අපිත් එක්ක අමනාප වෙලා හිටියා. හැබැයි මට ඒ ගැන කිසිම දෙයක් ගැන අපේ අම්මා කීවේ නෑ. ඒ වෙනකොට මට මතක විදිහට අවුරුදු 6ක් 7ක් ඇති. දවසක් අම්මයි මමයි කඩේට ගිහින් එනවා. අපේ මාමා එහා පැත්තේ පාරෙන් පල්ලේහාට එනවා. අම්මයි මමයි මෙහා පැත්තේ පාරෙන් උඩහට යනවා. පාරවල් දෙක වෙන් වුනේ පොඩි වැටකින්. මාමා ඈත එනවා දැක්ක ගමන්ම අපේ අම්මා කිව්වා

 " මාමා ළඟට ආවහම කොහොමද ? කොහෙද යන්නේ කියලා අහලා මාමත් එක්ක කතා කරන්න ඕනේ".

පොඩි උනාට ගොඩයත් ලේසි නෑ. සද්ද නැතුව හිටියා. මුකුත් උත්තරයක් නොදී. මාමාත් ළඟටම ආවා. මම නෙවෙයි කට හෙල්ලුවේ. අම්මා මගේ අත මිරිකුවා. ඒත් කොල්ලා නෙවෙයි වචනයක් කීවේ. දෙන්නම ගියා කියමුකෝ ගෙදර. අනේ ගේ ඇතුලට අඩියවත් හරියට තියාගන්න මට බැරි උනා. ඇදලා ගත්තේ නැතෑ අම්මා මගේ කනෙන්.  දවල් තරු දාස් ගාණක් පෙනුනා මතක විදිහට.

" ඇයි මාමට කතා කරන්නේ නැතුව ආවේ. ඇයි?"

 තුන් පාරක් විතර ඔය ප්‍රශ්නේම ඇහුනට පස්සේ මම කට ඇරියා. ඇත්තම කීවොත් ඇරියා නෙවෙයි වේදනාවම හින්දා කට ඇරුනා.


" අපි ඒ ගොල්ලොත් එක්ක තරහයිනේ. ඉතින් තරහා මිනිස්සු එක්ක මොකටද මම කතාකරන්නේ. අනික අම්මා කතා කරන්නෙත් නෑනේ."

 අනේ ඒ පාරනම් මගේ කන අත ඇරුනා. කන අතඇරියාට ඊට වඩා වේගයෙන් අම්මාගේ අතට අහු උනා මගේ කට. මිරිකුවේ නැත්ද කටත් කන වගේම. අනේ ගොඩයාගේ පණ්ඩිතකම. කනත් ඉවරයි. කටත් ඉවරයි.

" කව්ද කීවේ අපි මාමලත් එක්ක තරහයි කියලා. අනේ මගේ නම් එහෙම කිසිම තරහක් නෑ. අනික මොන ප්‍රශ්න තිබ්බත් ඒවා ලොකු මිනිස්සුන්ට අදාල ප්‍රශ්න. ඒවා ඔයාලාට කිසිම වැඩක් නෑ.මාමා කියන්නේ වැඩිහිටියෙක්. ඒ මිනිස්සුන්ට ගරු කරන්න ඕනේ. ඇයි මාමා කීවද ඔයාට කතා කරන්න එපා කියලා???

 " නෑ"

 " ආආආ...... එහෙනම් කතා කරන්න. මම කතා නොකරන්නේ මම තරහ නිසා නෙවෙයි. ඒ ගොල්ලො මාත් එක්ක කතා කරන්න අකමැති නිසා. හැබැයි ඔයාට එහෙම කතාවක් මාමා කීවේ නෑනේ. ඒ නිසා මීට පස්සේ මාමා දැක්කහම කතා නොකර එහෙම ඉඳලා අහුවුනොත් කට තලනවා. පොඩිකාලේ ඉඳන්ම පුරුදු වෙන්නේ මිනිස්සුන්ට පුප්පන්නද? වෛරකරන්නද??? ඒවට නම් ලැහැස්ති වෙන්න එපා මේ අම්මත් එක්ක. කවුරු අපිත් එක්ක තරහ වුනත් වෛරකරත් කමක් නෑ. ඒත් අපිට එහෙම කරන්න උවමනාවක් නෑ, ඒ අය කරපු දේවල් ඒගොල්ලන්ට තියෙයි. අපි කරන දේවල් අපිට. බලන්න ඔයා කරපු දේ නිසා මාමා මං ගැන මොනවා හිතුවාද දන්නේ නෑ."

මම හිතුවේ කතා නොකර හිටපු එක ගැන අපේ අම්මා සතුටුවෙයි කියලා. මොකද අම්මා මට කෙලින්ම නොකීවට මම දැනගෙන හිටියා මාමලා අපිත් එක්ක අමනාපයි කියලා. මගෙ අම්මෝ එත් අනේ පොඩි එකාට වුනේ වඳින්න ගිය දේවාලේ හිසේ කඩා වැටුනා වගේ වැඩක්නේ. ඊටත් වඩා මට පුදුම හිතුනේ අම්මා එවෙලේත් කල්පනා කර කර හිටියේ මාමා අපි ගැන මොනවා හිතුවාද කියලා. වෙන මිනිහෙක් නම් ඒ මනුස්සයා අමනාප නිසා ඕන දෙයක් හිතාගත්තාවේ කියල ඉන්නවානේ. ඔය සිද්ධිය තාමත් මගේ මතකේ අද ඊයේ සිද්ධ උන දේයක් වගේ  රැඳිලා තියනවා. ඒ වගේම ඔය සිද්ධියෙන් පස්සේ මම කා එක්කවත් කතා නොකර හිටියේ නෑ. අනේ අම්මේ ඒ දවස් වල මට ඔය සිද්ධි මතක හිටියේ ගතට දැනුන වේදනාව නිසාද මන්දා. කොහොමවෙතත් අම්මා ඒ කියලා දුන්න පාඩම් වල වටිනාකම නිම කරන්න බෑ අම්මේ. කන මිරිකලා දෙක තුනක් ගහපු නිසා හරි ඒවා මතක තිබුන එකේ වටිනාකම මම කොහොමද කියන්නේ.  මම ඒ කාලේ ඉඳන්ම මිනිස්සුන්ට වෛර කරන්න පුරුදු උනානම් අද ජීවිතේ ගෙවන්න වෙන්නේ ගිනි ගොඩක් උඩ. අම්මා මට කියලා දුන්නා වගේ කාගෙන් හරි කරදරයි නම්, කවුරු හරි අපිට වෛර කරනවා නම් ඒ මනුස්සයාගෙන් ඈත් වෙලා හිටියාම ඒ හොඳටම ඇති. වෛර කරන එකෙන් වෙන්නේ අපේ හිතේ සැනසීම නැති වෙන එක. ඔය පාඩම් වල අර්තය දැන් තමයි මට හොඳට තේරෙන්නේ. සමාජයත් එක්ක ගැටෙද්දී. මිනිස්සුත් එක්ක වැඩ කරද්දී.
මම හොඳාකාරවම දන්න දෙයක් තියනවා. ඒ තමයි මගේ අම්මා එයාගේ ජිවිතේ පුරාවටම කාටවත් වෛර කලේ නෑ. තරහව හිතේ තියාගෙන හිටියෙත් නෑ. තරහ ගිය වෙලාවට කෑගැහුවා හිතේ තියන දේ කීවා. එච්චරයි. අම්මාට පිං සිද්ධ වෙන්න ඒ දේ මටත් පුරුදු වුනා. ගොඩයා ගැන හොඳට දන්න මිනිස්සු ඒක දන්නවා මං හිතන්නේ. මොනවා උනත් මිනිස්සුන්ට වෛර නොබැඳ ඉන්න පුරුදු වෙන එක අපේ ජීවිත වලට බොහොම වැදගත්. වෙන මොකවත් නිසා නෙවෙයි ඒ නිසා අපිට සැනසීමේ ඉන්න පුලුවන් වෙනවා. නැත්නම් අනිත් මිනිස්සු ගැන තියන තරහ ගැන හිතලම අපිව නිකන්ම දිරලා යනවා. අද සමාජයේ ඉන්න සමහර දෙමව්පියෝ කරන්නේ දරුවන්ට විෂ පොවන එක. ඒත් එහෙම සමාජයක මට එහෙම නොකරන්න කියලා දුන්න තරවටු කරපු මගේ අම්මාට බොහොමත්ම පිං..........