Sunday, November 27, 2011

පණහයි..... පණහයි....... පණහයි.........


පණහයි. මේ බ්ලොග් අවකාශේ කරක් ගහන්න අරගෙන දැනට මාස 9යි. පෝස්ට් 50යි. සයිබර් අවකාශයට රිංගාගෙන ගත කරපු  මේ මාස 9ට මොන තරම් දේවල් සිද්ධ වුනාද? පොඩ්ඩක් ආපු ගමන ගැන හැරිලා බලන්න හිතුණා. මුලින්ම මේ බ්ලොග් අවකාශයට ඔළුව දාන්න ලැබුනේ කස්සා හින්දා. ඌ අන්තිම පේලිය පටන්ගත්ත කාලේ බුකියේ පණිවුඩයක් එවලා තිබ්බා අන්තිම පේලිය ගැන. ඒ කාලේ අන්තිම පේලියට ලීවේ ඌ විතරයි. පෝස්ට් එකක් දෙකක් කියවද්දි මටත් වැඩේ අල්ලලා ගියා. දිගටම කියෙව්වා. ඊට පස්සේ අන්තිම පේලිය කියවන අයටත් ලියන්න අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ දවස් වල මමත් කාමරයට වෙලා රස්සාවක් හොය හොයා වේලි වේලි හිටපු කාලේ. කරන්න කියලා වැඩක් තිබුනෙත් නෑ. එලියට බහින්නවත් අතේ සතේ නැති කාලේ. ඒ නිසා කරන්න වැඩකුත් නැතිව ඉන්න එකේ මමත් මගේ පළවෙනි පෝස්ට් එක අන්තිම පේලියට ලිවා 2010.11.12. කෙටියෙන් කියනවා නම් 10.11.12 තමයි සයිබරේ පලවෙනි පෝස්ට් එක ලීවේ. ඒ පෝස්ට් එක ලීවේ හිතේ තිබුන ආසවට මිසක් හැකියාවකට නම් නෙවෙයි. මට එච්චර දෙයක් කරගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා හිතුවේ නෑ. ඒක පබ්ලිශ් වෙනකම් පැයෙන් පැයට බැලුවා. මොකද ඒක පබ්ලිශ් කරයි කියලා කිසිම විශ්වාසයක් තිබුනේ නෑ. අන්තිම පේලියේ ඇඩ්මින්තුමා ඒක පබ්ලිශ් කරලා තිබ්බා. මට මතක විදිහට ඒකට ගුලියා තමයි කොමෙන්ට් කරලා තිබ්බේ. හැබැයි රේටින්ස් තිබ්බා. ඉතින් වැඩේ අත අරින්න හිතුනේ නෑ. තව එකක් ලීවා. ඒකට කලින් එකට වඩා හොඳ ප්‍රතිචාර ලැබුනා. කොමෙන්ට් 4ක් තිබුනා.  ඔය ප්‍රතිචාර නිසා මට දිගටම ලියන්න හිතුණා. ඔන්න ඔහොමලු ගොඩයා මේ සයිබරයට ගොඩ වුනේ.........

ඊට පස්සේ ඔහොම කාලයක් යද්දි අන්තිම පේලිය කියවන මගේ යාළුවෝ දැම්මා බ්ලොග් අදහස. ඒ වෙද්දී  ලියන්න බෑ කියලා  හිතාගෙන හිටපු මට මොනවාහරි කොටාගන්න පුළුවන් කියලා හිතුණා. අනිත කාරණය ගොඩක් වෙලාවට අන්තිම පේලියේ දොර ඇරුනේ විහිලුවට. ඒ නිසා නිදහසේ මට ලියන්න හිතෙන දේවල් ලියන්න බෑ අන්තිම පේලියේ. ඔය අතරේ ඇන්ඩයියගෙයි, ජයියගෙයි බ්ලොග් වලට ගොඩ වෙන්න ගත්තා. ඔය බ්ලොග් දෙක දිගේ මේ සයිබර් අවකාශේ රවුම් ගහන්න පටන් ගත්තා. ඔය විදිහට රවුම් ගහ ගහ හිටපු මස්ත දවසක මට හිතුනා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න. මස්ත දවසක කීවේ මෙලෝ දෙයක් කරන්න හිතුනේ නැති මහම මහා කම්මැලි දවසක. ඉතින් හිතට ආපු නම තමයි වංහුං. දැම්මා නම ගොඩයාගේ වංහුං කියලා. ගැහුවා තඩි බෝඩ් ලෑල්ලක්. ගහලා එහෙම වැඩේ පටන්ගත්තා. මෙන්න මේකයි මගේ පළවෙනි පෝස්ට් එක. ඇත්තටම බ්ලොග් එක පටන් ගන්න හේතුව තමයි ඒ. ඒ පෝස්ට් එකට ගොඩක් කොමෙන්ට් දාලා මට තල්ලුව දුන්නේ මගේ යාළුවෝ. මොකද ඒ වෙද්දි සයිබර් යාළුවෝ මාව දන්නේ නෑ. දැනගත්තා නම් ඒ කීපම කීප දෙනයි. සයිබර් යාළුවෝ අතරින් මුළින්ම කටහඬක් හරි ඇහුනේ ඇන්ඩයියගේ. කොහොමහරි මගේ යාළුවන්ට අමතරව සයිබර් අවකාසයෙන් කියලා කොමෙන්ට් දාලා තිබ්බේ නිම්ශා, බුද්ධි, සොඳුරු සිත සහ මල් සුවඳක්. මල් සුවඳක් නැත්නම් පැතුම් අයියා කොහොමත් මගේ සහෝදරයෙක් වගේ. ඒත් ඒ වෙනකම් මම දැනගෙන හිටියේ නෑ පැතුම් අයියා සයිබර් අවකාශේ ඉන්න විත්තියක්.  මගේ යාළුවන්ගේ නම් ගම් සඳහන් කරන්න මගේ කිසිම අදහසක් නෑ. මොකද ඒ වැඩේ ලෙසි නෑ. ගොඩක් අය මට මුලදී අඩු පාඩු පෙන්නලා දුන්නා. සයිබරේ යාළුවන්ගෙත් නම් ගම් ලියන්න කල්පනාවක් නෑ. එහෙම කරලා මට පොඩි හරි වැරදීමක් උනොත් කෙනෙක්ගේ හිත රිදෙන්න පුළුවන්.හැබැයි ඇන්ඩයියගේ සහ ලංකාප්‍රිය අයියාගේ බ්ලොග් එකත්, ඒ දෙන්නාගේ තල්ලුව ගැන මතක් නොකර බෑ. මොකද ඒ බ්ලොග් දෙක තමයි මට මුලින්ම සයිබරේ ඇහැගැටුනේ. ඒකත් අන්තිම පේලිය හරහා. ඊට අමතරම ඔබා මාමාත් අන්තිම පේලියේ ඉන්න කාලේ ඉඳං තල්ලුව දීපු කෙනෙක්. ඉතින් ඒ තුන් දෙනාව මතක් කලේ මට මගේම කියලා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න දැන හෝ නොදැන ඒ දුන්න සහයෝගය නිසායි. පහුවෙද්දි නම් බ්ලොග් අවකාශයේ ගොඩක් අයගෙන් තල්ලුව ලැබුනා. මේ සයිබරේට ගොඩක් සීනියර් අයගෙන් පවා අදහස්, ගුණ දොස් ලැබුණා. ඒත් නම් වශයෙන් ඔක්කොම ලියන්නනම් අමාරුයි. අනේ නම ලීවේ නෑ කියලා හිත රිද්දගන්න එහෙම එපා කවුරුවත්.  එදා මට කොමෙන්ට් වලින් සහය දක්වපු සහ කොමෙන්ට් නොදැම්මත් කතා කරලා "වැඩේ හොඳයි ගොඩයෝ කරගෙන පලයන්, අපි දෙන්නම් තල්ලුව" කියපු හැමෝටම මගේ ගෞරවපූර්වක ස්තූතිය. එදා උඹලා දුන්න වචනයේ හයිය නිසා අද මම 50වෙනි පෝස්ට් එක ලියනවා. උඹලාට බොහොමත්ම ස්තූතියි... ( මුකුත් හිතන්න එපා උඹලා කීවේ තියන හිතවත්කමට )

 පනස්වෙනි පෝස්ට් එක මේ වෙලාව වෙද්දී මේ බ්ලොග් එකෙන් මේ සයිබර් අවකාශයෙන් මට ගොඩක් දේවල් ලැබිලා තියනවා. මුණ නොගැහුනට, නොදැක්කට, කට හඬ ඇහුනේ නැති උනාට මට අදහස් වලින් ළඟ ඉන්න මිත්‍රයෝ ලැබුනා. වැරදි මතයක්, අදහසක් නිවැරදි කරන්න, අඩු පාඩුවක් පෙන්නන පුළුවන් පිරිසක් ලැබුනා. මම දකින සිද්ධියම මට වඩා වෙනස් කෝණයකින් පෙන්නන්න පුළුවන් පිරිසක් ලැබුනා. ඒ දේවල් පොඩි වුනත් මගේ ජිවිතේ යම් යම් වෙනස්කම් ඇති කරන්න පුලුවන් වුන දේවල් තියනවා. ඉතින් මෙච්චර කල් මාත් එක්ක හිටපු මගේ සයිබර් යාළුවන්ටත් මගේ යාළුවන්ට සහ සියළුම හිත මිත්‍රාදීන්ට මාගේ ප්‍රණාමය සහ ස්තූතිය. ඉදිරියටත් හැමෝම මාත් එක්ක දිගටම ඉඳීවි කියලා බලාපොරොත්තු වෙනවා. මා වෙනුවෙන් කාලය වැය කරලා ඒ ලබාදෙන වචනය, සහය මට ගොඩක් වටිනවා. ඒ වටිනා කාලයට බොහෝම ස්තූතියි.

 මේ බ්ලොග් අවකාශයෙන් මට සතුටක්, සැනසුමක්, අස්වැසිල්ලක් වගේම, දුක, වේදනාව, කඳුලත් හිමිවුනා. ආදරය වගේම විරහ වේදනාවත් විඳින්න මේ අවකාශය මට ඉඩ ප්‍රස්තාව හදලා දුන්නා. ජිවිතේ මෙතෙක් කල් නොවිඳපු ආදරයත් ඒ පස්සෙන්ම ආපු විරහ වේදනාවත් විඳින්න ඉඩ කඩ හදාදුන්නේ මේ බ්ලොග් පිටුව. කලින් පෝස්ට් එකක මම කීව මේ සයිබරය හරහා මගේ ආදරය මට ලැබුන හැටි. ඒත් නොසිතු විදිහට අපි දෙන්නාගේ උපන් වෙලාව අපේ ආදරයට හරහට හිටියා. මම දන්නේ නෑ ජොතිශ්‍ය විද්‍යාව ගැන. ඒත් දෙමව්පියන් ඒ ගැන හොයලා බලලා දුන්න තීන්දුව තමයි ඒ. කොතෙකුත් උත්සහ කරත් ඒ ගැන කතා කිරීමෙන් වැඩක් නොවෙන නිසාත්, දෙමාපියන් දරුවන්ට විපතක්, හානියක් වෙන්න ඉඩ නොතියන නිසාත් අන්තිමට අපි තීරණයකට ආවා. හැබැයි ඒ ආදරේ කිසිම වෙනසක් නෑ. වෙනසකට තියෙන්නේ ඒ ආදරේ මාළඟ තියාගන්න බැරිවීම විතරයි. ඒ ආදරේ මා ළඟ තියාගන්න එකෙන් වෙන්නේ  මම ආදරේ කරන කෙනාට හානියක් කියලා කියනවා නම් මට හිතෙනවා දුරින් වුනත් හානියක්, උපද්‍රවයක් නැතුව ඒ කෙනා ඉන්න එක හොඳයි කියලා. ඒ ආදරේට හැමදාටමත් මම ආදරේයි. ඒ ගතවුන කාලය හැමදාටමත් සුන්දර මතකයක් වේවි. ඊට වඩා ඒ ගැන කතා කරන්න මගේ කැමැත්තක් නෑ. ඒ වගේම ජොතිශ්‍ය ඇත්තද බොරුද කියලා තර්ක කරන්න වුවමනාවකුත් නෑ. මගේ සහ මා අවට සිටි පුද්ගලයන්ගේ ජිවිත ගැන බලද්දි මට ඒ ගැන අභියෝග කරන්න ශක්තිය අඩුයි.

මේ සිද්ධි, හැල හැප්පීම්, කම්කටොලු එක්ක මට සතුට, සිනහව, සැනසුම, අස්වැසිල්ල, ආදරය, ඒ වගේම කඳුල, දුක, වේදනාව ගෙනත් දුන්න, මගේ පාළුවට, තනිකමට  මගේ ළඟ හිටිය මේ බ්ලොග් පිටුව දැන් මගේ ජිවිතයේ කොටසක් වෙලා අවසානයි.ඉතින් ඉදිරියටත් මම අත්විඳපු අත්දැකීම්, දැකපු දේවල්, අහපු හෝ කියවපු දේවල්, වල්පල් මේ හැමදෙයක්ම මේ ගොඩයාගේ වංහුං පිටුව පුරා ලියවේවි. දවසින් දවස ජීවිතයට එකතුවෙන අත්දැකීම් එක්ක ලියන්න දේවල් එකතු වේවි. ඒ දේවල් අද ඊයේ වගේම හෙටත් වෙලාව තියන විදිහට සහ මට පුලුවන් විදිහට මේ පිටුව පුරවාවි. එදාටත් අද වගේම උඹලා මාත් එක්ක ඉඳීවියි කියා හිතනවා. ඒ කතන්දර එක්ක මෙච්චර දුරක් එන්න මට හයිය දුන්න හැමෝටම මගේ ගෞරව ප්‍රණාමය සමඟ මාගේ හදපිරි ස්තූතිය !!!!!
ඒ වගේම මේ කාලය ඇතුලත මගේ පෝස්ට් එකක් හෝ කොමෙන්ට් එකක් නිසා කාගේ හරි හිත් රිදවීමක් වුනා නම් අනේක වාරයක් සමාවෙන්න මට. හිතා මතා කාගේවත් හිත් රිද්දන්න නම් ලීවේ නෑ මම.
හැමෝටම බොහෝමත්ම ස්තූතියි !!!!
ඉදිරියටත් සහය නිරන්තරයෙන් බලාපොරොත්තු වෙනවා හැමදාටම..............
සැමට ජයෙන් ජය!!!!!

Monday, November 14, 2011

මඟුල් ගෙවල්........


ඕනේ මඟුලක් කියලා ඔන්න කියන්න හදන්නේ මඟුල් ගැන. මම ලියපු අයියා අපේ නෑදෑයෙක්ද? පෝස්ට් එකෙත් මම කීවනේ උසස් පෙල ඉවර වෙලා මම එක එක ජාතියේ රස්සා කරපු විත්තිය. ඔය රස්සා අතරේ හරිහමන් ගානක් අතට ලැබෙන වැඩකට කලේ විවිධ උත්සව අවස්ථා රූ ගත කරන එක. වැඩියෙන්ම ලැබුනේ විවාහ මංගල්‍ය රූගත කිරීම් තමයි. ඒ දවස්වල ඉතින් නිතරම මඟුල්. මඟුල් දැකලම එපා වෙලා හිටියේ. ඔය වැඩ වලට ගියහම හරි හරි වැඩ වෙනවා. මතක් වෙද්දි හිනා කාලා මැරෙන ඒවා වගේම දුක හිතෙන සිද්ධිත් තියනවා. ඒ වගේ සිද්ධි දෙක තුනක් ලියන්න හිතුනා අද. මීට කලින් මම සිද්ධි දෙකක් අන්තිම පේලියට ලීවා.
1. මාර මඟුල්
2.කෙල්ලොද කොල්ලොද ???
වෙලා තියන සිද්ධි නම් අනන්තයි අප්‍රමාණයි. මතක් වෙන වෙලාවට ලියන්න වෙලාවක් නෑ. ලියන්න වෙලාවක් තියනකොට  මතක් වෙන්නේ නෑ. අද ඔය දෙකම එකට පත්තු වුන නිසා ලියනවා.

ඔන්න දවසක් මමයි ගැමුණු අයියයි ( ගැමුණු අයියා තමයි මට ඉස්සෙල්ලාම කැමරාවක් අතට දීලා වැඩ ඉගෙන ගනින් කියපු මනුස්සයා. මිනිහත් එක්ක තමයි වැඩ කරේ. ) ගියා වෙඩිමකට. උදේ අන්දන ඒවා, නෑදෑයින්ට කතා කරන ඒවා, ඕවා මේවා ඉවර වෙලා ආවා  මඟුල් ගෙදර වැදගත්ම අවස්ථාවට. පෝරුවේ චාරිත්‍ර කියන්නේ වැදගත්ම අවස්ථාවනේ. ඔන්න දැන් මනමාලියි, මනමාලයයි දෙන්නා පෝරුව දෙපැත්තට වෙලා නැකත් වෙලාව එනකම් බලාගෙන ඉන්නවා පෝරුවට ගොඩවෙන්න. අපි දෙන්නට පොඩි ප්‍රශ්නයක් ඒ වුනාට. මොකද සාමාන්‍යයෙන්  අපි පෝරුවේ ඉස්සරහ ඉඳන් බලනකොට මනමාලි පෝරුවට ගොඩ වෙන්නේ දකුණු පැත්තෙන්, මනමාලයා වම් පැත්තෙන්. ඔය කරුණු කාරණා කියලා දෙන්න ඕනේ අර පෝරුවේ චාරිත්‍ර කරන්න එන මනුස්සයා. එහෙම මනුස්සයෙක් ඇවිල්ලත් ඉන්නවා. අපි ඔය පෝරුවේ වැඩ කරන්න එන ඈයොත් එක්ක ගනු දෙනු කරන්නේ හරිම පරිස්සමින්. මොකද ඒ අය අපිත් එක්ක හරහටමයි. විඩියෝ කරන්න දෙන්න නැතුව එහෙට මෙහෙට වෙනවා. කොහොම හරි පොඩ්ඩක් හරි අපේ වැඩේට බාධා කරනවා. ඒ වෙලාවට ඉතින් එයානේ ලොක්කා.  ඒත් අපි දෙන්නට හරිම ප්‍රශ්නේ? මේ මනුස්සයා ඇයි මේ වැරැද්ද හදන්නේ නැත්තේ කියලා. කොකටත් ජායාරූප ශිල්පියාගෙනුත් ඇහුවහම මිනිහා කීවෙත් දෙන්නා මාරු වෙන්න ඕනේ කියලා.

මොනවා වුනත් හරි නෑනේ. ඒ නිසා මම ළඟට ගිහින් " මහත්තයා, පෝරුවට නගිද්දි මනමාල මහත්තයයි මනාල මහත්මියයි නගින්න ඕනේ අනිත් පැත්තෙන් නේද ?" කියලා බොහොම ගරු සරු ඇතුව ඇහුවා. මේ මනුස්සයා මගේ දිහා බලලා " ආ එහෙමද මල්ලි? හරි හරි එහෙනම් එහෙම කරමු" කියලා " ඔය මනාල මහත්තයා මේ පැත්තට ඇවිල්ලා මනාල මහත්මිය අනිත් පැත්තට යන්න. ගොඩ වෙන්න ඕනේ අනිත් පැත්තෙන්" කියලා අර ජෝඩුවේ ටැපලිල්ල හරි ගැස්සුවා. ඔන්න දැන් කට්ටිය අර මනුස්සයාට වෙලාව මතක් කරද්දි ඒ මනුස්සයත් ඕනේවට එපාවට වැඩේ කරගෙන යනවා. අපිට කිසිම සද්දයක් දැම්මේත් නෑ. අපේ වැඩේට කිසිම කරදරයකුත් නෑ. ඔහොම  ගිහින් ස්ත්‍රෝත්‍ර කියන තැනට ආවා. ඔය ස්ත්‍රෝත්‍ර කියන වැඩේ බොහොම ගරු සරුවට සද්දේට කියන දෙයක්නේ. ඔන්න මේ මනුස්සයා කලිසම් සාක්කුවෙන් දෙකට තුනට නවපු කෑලි ගිය පොතක් ඇදලා ගත්තා. අර හෝල් එකේ තිබ්බ ක්‍රොන්ක්‍රීට් කණුවකට හේත්තු වුනා. දැන් අර පොත දිග ඇරගෙන ඔහේ කියාගෙන යනවා. අපිට හොල්මන්. මගේ ජිවිතේටම එහෙම  සිද්ධියක් දැක්කමයි. මඟුල් ගෙදර ආපු හැමෝගෙම මූණු දෙක වුනා. මනමාලිගේ සහ මනමාලයාගේ මූණුත් හතරැස් වෙලා. ඇත්තටම ඒ දෙන්නගේ ජිවිතේ වැදගත්ම දවසේ ඒ දෙන්නට ආශිර්වාද කිරීමේ අරමුණෙන් කරන්න ඕනේ දේ උඹලට ඕනේ නම් අහගනින්, නැත්නම් පලයන්  වගේ හැඟීමක් එන්න කීවහම ඒ මිනිස්සු දෙන්නට මොනවා හිතෙන්න  ඇත්ද? කොහොම හරි මේ කෝලම ටිකක් වෙලා බලාහිටපු නෑදෑයෝ අර මනුස්සයට කොක්ක ඇදලා වැඩේ නවත්තලා දැම්මා. මොකද ඒ කියාගෙන ගිය විදිහ බලා ඉන්න බැරි තරම් අශෝභනයි.  කොහොමහරි පෝරුවෙන් බහින තැනට එද්දි හැමෝගෙම සතුටු මූණු මැල වෙලා.

තව දවසක් මඟුල් ගෙදරක ගියා. උදේම ගියාට අර මල් පොකුරු මාරු කරගන්න සිද්ධි එහෙම වීඩියෝ කරගන්න වෙලාවක් උදේ තිබුනේ  නෑ. ඒ නිසා ඒ අවස්ථා ටික දවල් කෑමෙන් පස්සේ ගන්න කතා කරගත්තා. ඔය මඟුල් ගෙවල්වල නැකැත් ප්‍රශ්නේ නිසා අපි නිතරම ඔය වැඩේ කරනවා. මොකද ඔය නැකත් කලබල අස්සේ ඕවා කරන්න ගියහම අපිට බැනුම් කෝටියයි. සමහර වෙලාවට පස්සේ ඔය සිද්ධි ගන්න ගියහමත් හරියට ලෙඩ. අර මල් කුමාරියන්ට කුමාරයන්ට ඉන්න උන්ට දවල් වෙද්දි එපා උනහම සුකුරුත්තන් ඇඳුම් ගලවලා හතර අතේ දුවනවා. සමහරවෙලාවට දෙවනි මනමාලයෝ හොයාගන්න නෑ. එදා තිබ්බ මඟුල් ගෙදර අමද්‍යප එකක්. ඒ නිසා වැඩි අවුලක් නෑ කියලා හිතාගත්ත. කෝකටත් අපි දෙවනි මනමාලයෝ දෙන්නට කීවා දවල් කෑමෙන් පස්සෙ ඒ දෙන්නව වීඩියෝ වැඩේට ඕනේ කියලා. ඔන්න ඉතින් කලබල අස්සේ දවල් කෑම වෙලාවටත් ආවා. ඒ සිද්ධියත් ඉවර වෙලා ඔන්න දැන් ජෝඩුවයි, අර පොඩි පැන්චොයි, පැන්චියොයි, දෙවන මනමාලියොයි, ඔක්කොමත් එක්ක ගියා කාමරේකට අවශ්‍ය දර්ශන ටික රූ ගත කරන්න. ඒත් මනමාලිට මල් පොකුර දෙන්නවත් දෙවනි මනමාලයෝ නෑ. උන් දෙන්නම අතුරුදහන්. කට්ටියම මඟුල් ගේ පෙරලගෙන මුන් දෙන්නව හොයනවා. කිසිම හෝඩුවාවක් නෑ. අපිටත් ඉතින් එන්න එන්නම මල උපරිම වෙනවා. ඔහොම පැය භාගයක් විතර යද්දි දෙන්නා වෑන් එකකින් ආවා තව සෙට් එකක් එක්ක. ටයි නෑ. කෝට් නෑ. කොටින්ම කීවොත් ඇඩ්‍රස් නෑ. දෙන්නා කොල්ලො සෙට් එකත් එක්ක ගිහින් කන සාක්කුවට වැටෙනකම්ම ගහලා. දෙන්නගෙන් එකෙක්ටවත් කෙලින් ඉන්න පණ නෑ. වෙරි එකෙත් හොඳම එක. මුන් දෙන්නට පොල් පෙති දෙකක් ගැට ගහලවත් කෙලින් කරගන්න බෑ. මොනව කරන්නද ඉතින්? මනමාලිගේ දුක් සෝ සුසුම් මැද ඒ ජවනිකාව අවලංගු කරන්න වුනා.

මම මේ සිද්ධි දෙකම කීවේ වෙන මොකවත් නිසා නෙවෙයි. අපේ ජිවිත වල වැදගත්ම අවස්ථා සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරද්දි පොඩ්ඩක් දෙතුන් පාරක් හිතලා වැඩක් භාර දෙන්න පුළුවන්, වගකීමක් ගන්න පුලුවන් අයට ඒ වගේ වගකීම් භාර දෙනවා නම් හොඳයි. එහෙම නැතුව ආවට ගියාට තව කෙනෙක් කීවට කිසිම වැඩක්  භාර දෙන්න එපා. ඔය අන්දන කරන වැඩ, පෝරුවේ වැඩ, සැරසිලි, එතකොට ඔය දෙවනි මනමාල මහත්තුරු, නෝනලා. ඡායාරූප කටයුතු, ඔය මෙකී නොකී හැම පොඩි වැඩක්ම  භාර දෙනකොට හොඳට හිතලා මතලා පුද්ගලයෝ තෝරගන්න ඕනේ. මොකද අන්තිමට පොඩි අවුලක් ගියත් ඒකෙන් ලොකු මානසික පීඩනයක් ඒ වෙලාවට ඇති වෙනවා. ඒ වගේම අන්ත අසරණ වෙනවා. ජිවිතේ ලස්සනම දවසක් ඒ විදිහට ගත කරන්න කවුරුත් කැමති නෑනේ. ඒ නිසා ඔය පොඩි පොඩි දේවල් පවා හොඳට පිලිවෙලකට සැලසුම් කරන එක තමයි හොඳ. සමහර වෙලාවට ජෝඩුව පෝරුවට නග්ගලා තමයි සමහරු අවශ්‍ය කරන දේවල් හොයන්නේ. ඔය වගේ පොඩි පොඩි අඩු පාඩු අනන්තයි .ඒ නිසා කවුරුහරි තමන්ගේ ජිවිතේ ලස්සන දවසකට ලැහැස්ති වෙනවා නම්  ඒ දවස සහ ඒ කටයුතු හොඳ සැලසුමකට පිලියෙල කරන්න. හැම දෙයක් ගැනම දෙතුන් පාරක් හොයලා බලන්න. වගකීමක් ගන්න පුලුවන් අය ඒ කටයුතුවලට යොදාගන්න. එහෙම කරොත් ඒ ලස්සන දවස බොහෝම සතුටින් ගත කරන්න පුලුවන් වේවි.


Tuesday, November 8, 2011

රෝහල් ගතවීමි


කලින් පෝස්ට් එකේ ලීවනේ මට ඕලෙවල් ලියන්න ඉන්නකොට වෙච්ච ඇබැද්දිය. මම කිවනේ මට මාසෙකට ආසන්න කාලයක් ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න වුනා කියලා. අද ලියන්න හිතුනා ඉස්පිරිතාලෙදි මට ලැබුන අමතක නොවෙන අත්දැකීම් ටික ගැන.

සති දෙකක් මම ඉස්පිරිතාලේ හිටියට හරියට සිහියක් තිබුනේ නෑ. මගේ ලඟ තනියට හිටපු කාගේ හරි පිහිටෙන් තමයි ඒ සති දෙක ගෙවුනේ. ඊළඟ සතියේ ඉඳන් මගේ අවට සිද්ධ වෙන දේවල් ගැන පොඩ්ඩක් අවධානය යොමුකරන්න තරමේ හයියක්, කල්පනාවක් තිබ්බා. "ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා" කියන කියමනේ අර්ථය තේරුම් යන්නේ ආරෝග්‍යය නැතිවුනහම. එතකල් කොච්චර කීවත් ඔය ගැන කල්පනා වෙන්නේ නෑනේ.කොහොම හරි ලෙඩ නිසා මිනිස්සු විඳින දුක් ඇස් දෙකෙන්ම දකින්න කන් දෙකෙන් අහන්න ලැබුනා මට ඒ සති 2 ඇතුලත. මට එහා පැත්තේ ඇඳක හිටියා වයසක අන්කල් කෙනෙක්. කෙඳිරි ගානවා එලිවෙනකම්. දවස් 2යි මයෙ හිතේ හිටියේ. ඒ දවස් දෙකට පුදුම විදිහට දුක් වින්දා. තුන්වෙනි දවසේ රෑ කෙඳිරිය නැවතුනා. මම උදේ බලද්දි සුදු රෙද්දකින් වහලා. කෙඳිරිය නැවතුන හේතුව දැනගත්තේ එතකොට. ඒත් මිනිය මෝචරියට අරන් ගියෙත් ටිකක් දවල් වෙලා. මම ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නකොට දහ පහලොස් දෙනෙක්ම නැතිවුනා. ඒ හැමෝගෙම මෘත දේහ වාට්ටුවේ සෑහෙන වෙලාවක් තිබ්බා. කාගෙන් හරි ඇහුවහම කීවා එහෙම මැරුණ ගමන්ම මෘත ශරීර මෝචරියට අරන් යන්න බෑ පැය කීපයක් වාට්ටුවේ තියන්න ඕනේ කියලා. මට හොඳට මතකයි මගේ ඇඳට එහා පැත්තේ සහ ඉස්සරහ ඇඳේ මිනී දෙකක් තිබ්බා රෑ එලිවෙනකම්.

මගේ ඇඳ එහා පැත්තේ හිටියා ලංගම වැඩ කරපු අන්කල් කෙනෙක්. විශ්‍රාම ගියපු රියැදුරු මහත්තයෙක්. මේ මනුස්සයා ඉස්පිරිතාලේ කියලා නෑ කොහොමහරි කාට හරි කියලා ගෙන්නගෙන සිගරට් බීවා. දවසක් මගේ ඇඳ ළඟට ඇවිල්ලා කතා කරද්දි සිගරට් ගඳ ආපු නිසා මම ඇහුවා සිගරට් බීවා නේද? කොහොමද ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නකොට සිගරට් බීවේ කියලා. ඒවට ක්‍රම තියනවලු කීවා. එහෙම කියලා කියනවා  දොස්තරලා කොච්චර බැන්නත් සිගරට් එක නැතුව ඉන්න බෑලු. ඊට වඩා හොඳයිලු මැරිලා යන එක. අනික සිගරට් නොබීවා කියලා මම තව අවුරුදු 10ක් 15ක් ජිවත් වෙන්නේ නැති වෙයිලු. කොහොමත් අවුරුද්දයි දෙකයිලු. කාටද ඉතින් කියන්නේ? මොනවා වුනත් මම හිටිය ටිකේ ඒ අන්කල් මට හරියට උදවු කලා.

දවසක් මහ රෑ වාට්ටුවේ ලොකු කලබලයක් ඇහිලා මට ඇහැරුනා. ගුටි කාපු ලෙඩෙක් අරන් ඇවිල්ලා. ඔය දේසපාලන ලොක්කෙක්ගේ හෙන්චයියෙක්. ඒ යකත් එක්ක 20ක් විතර වාට්ටුව අස්සට ඇවිත් සද්ද දානවා. අනේ වාට්ටුවේ ඉන්නේ ලෙඩ්ඩු නේද කියලා කල්පනා කරන්න අර මැට්ටන්ට මොලයක් කියලා කලඳක්වත් නෑ. වාට්ටුවම වගේ ඇහැරවලා උන්ගේ ලොක්කගේ ඌෂ්ණෙ පෙන්නලා ගියා. අනේ අසරණ ලෙඩ්ඩු.  තව දවසක් පොලගෙක් කාපු ලෙඩෙක් ගෙනවා. කවුරුත් දන්නේ නෑ කාගේ කවුද කොහෙද කියලා. සිහි නැතුව හිටියා දවස් 10ක් විතර. සිහි ආවට පස්සේ තමයි විස්තර දැනගත්තේ. බැලින්නම් කොලුවා අම්පාරේ. ඒත් සිහි එනකොට කෑගල්ලේ. මොකක්ද වුනේ කියලා මිනිහටත් නිච්චි නෑ.

තව දවසක් මහ දවාලේ ලෙඩෙක් වාට්ටුව පුරා දුවනවා. මිනිහගේ පස්සෙන් සාත්තු සේවකයොයි, හෙදියොයි, දොස්තරලයි පන්නනවා. විනාඩි 5ක් 10ක් වාට්ටුව පෙරලපු මනුස්සයා එක පාරටම ජනේලයකින් එලියට පැන්නා. මම හිටිය වාට්ටුව තිබ්බේ 4 වෙනි තට්ටුවේ. අපි හිතුවේ මිනිහා ජනේලෙන් පැන්නට පස්සේ අඬු දෙකක් තුනක් ඉවරයි කියලා. මොන එතනින් පැනලා තිබ්බේ තවත් වහලෙකට. මයේ හිතේ පැයක විතර මෙහෙයුමකින් පස්සේ මිනිහව අල්ලගෙන ඇවිල්ලා ඇඳක ගැට ගැහුවා. පවු කියලත් හිතුනා ගැට ගහලා තිබ්බ විදිහට. ඒත් වාට්ටුවේ වැඩ කරපු අය විඳපු දුකේ හැටියට වෙන කරන්න දෙයකුත් නෑ.

ඔය වගේ සිද්ධි බර ගාණක් වුනා. ඔක්කොම ලියන්නත් බෑ ඉතින්. කොහොම වුනත් මනුස්ස ජිවිතෙත් එපා වෙනවා සමහර අසනීප සහ මිනිස්සු විඳවන හැටි දැක්කහම. බොහොම සොචනීයයි. අනිත් එක තමයි සමහර ලෙඩ්ඩු තමන්ගේ කෙනෙක් දකින කම් ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට බලාඉන්න හැටි. සමහර ලෙඩ්ඩුන්ගේ දූදරුවන්,ඥාතීන්,හිතවතුන් කවුරුත්ම බලන්න එන්නෙ නැති අවස්ථා එමටයි. ලෙඩ්ඩු බලන පැයම ඉවර වෙනකම් වාට්ටුවට ඇතුල් වෙන හැමකෙනාගෙම මූණ පරික්ෂා කරන්නේ දන්න අඳුනන කෙනෙක්ගේ මූණක් දකීවිද? අදවත් මගේ පුතා ඒවිද? අදවත් කවුරුහරි මාව බලන්න ඒවිද? කියලා. එහෙම පැයම බලා ඉඳලා බලාපොරොත්තු කඩවුනාට පස්සේ ඒ ඉච්චාභංගත්වයට පත්වුන ඇස්වලට කඳුළු උනපු හැටි මම දැක්කා. තනිව අසනීපයක් හැදිලා එකතැන් වෙලා ඉන්න මනුස්සයෙක්ට තමන්ගේ නෑදෑයෙක්, හිතවතෙක් දකින එකේ සතුට කොච්චරද කියලා මට හොඳටම දැණුනා. අසරණ වෙච්ච වෙලාවට ඒක පුදුම සහනයක්. මොකක්දො මන්දා පිනකට මගේ ඇඳ වටේට හැමදාමත් 10ක් 15ක් වටවෙලා හිටියා. එදා මාව බලන්න ආපු හැමෝටම අදටත් මගේ ආදර ස්තූතිය. ඒක බොහොම ලොකු පිනක්.

මට සිහි ආවට පස්සේ මගේ ළඟ හිටියේ අපේ පුංචි අම්මගේ පුතා. අසංක අයියා. මරු මනුස්සයා. මාව බලන්න එන කට්ටිය හිස් අතින් එන්නේ නෑනේ. මට කන්න බැරිවුනත් ඇපල්, දොඩම්, මිදි, බිස්කට්, චීස්, ආප්ප, සුප් ඔය වගේ නානාප්‍රකාර කෑම බීම හම්බ වෙනවානේ. මට කන්න බැරි වුනාට මොකද අරූට ඉහෙන් බහින අමාරුවක් නෑනේ. මගේ අසනීපෙත් නරකම නෑ කීව මනුස්සයාගෙ බරත් කිලෝ 2ක් විතර වැඩිවුනා සතියට. හැබැයි ඒ හම්බවුන ගොඩක් කෑම ජාති අපි වාට්ටුවේ හිටිය ලෙඩ්ඩුන්ට බෙදුවා. ඒ ටිකේ අපි දෙන්නා වාට්ටුවේ හෙනම ප්‍රසිද්ධයි. වාට්ටුවේ නැවතිලා හිටපු කොල්ලෝ සෙට් එකම එලිවුන ගමන් මගේ ඇඳ ළඟ. මොකද හැමදාම උදේට අසංක අයියා ගිහින් පත්තර දෙක තුනක් අරන් එනවා. ඊට අමතරව පොඩි රේඩියෝ කට්ටක් තිබ්බා. ඕවා නිසා ඒ ටිකේ කොල්ලො 5,6 උදේට එනවා. ටික වෙලාවක් යද්දි නර්ස් ඇවිල්ලා කට්ටියව පන්නනවා. ආයෙත් ටිකකින් කට්ටිය එනවා. දවසක් අපි දෙන්නම අර පොඩි ඇඳ දෙකට බෙදාගෙන නිදි. මොනව වුනත් මගේ තනියට ඉන්න එකානේ. අර බංකුව උඩ නිදාගන්න බැරි නිසා ඇඳේම මුක්කුවක් ගහ ගන්න ඉඩ දුන්නා. මහ රෑ නර්ස් කෙනෙන් ඇවිත් අරූව ඇහැරවලා බෙහෙත් පොවන්න හදලා. නර්ස්ට ලෙඩා මාරුවෙලා.

කොහොමෙන් හරි මාසයක් විතර තැපලා ගොඩයා ගෙදර ආවා. අම්මෝ ගෙදර යනකම් ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියේ. ඉස්පිරිතාලෙක ඉන්නවා කියන්නේ අපායේ ඉන්නවා වගේ. හතර අතේ පේන්නෙත් ඇහෙන්නෙත් දුක. ජීවිතේ යථාර්තය ඒක වුනත් කව්ද කැමති එහෙම පරිසරයකට. 24 පැයේම අඳෝනාවල්, කෙඳිරිලි හඬවල්, ප්‍රාණය ගිලිහෙනවට බයේ කෑ මොර දීම්. ඊට අමතරව මෘත ශරීර. හතර අතේම දුක. හැමදාම සේවය කරන හෙදියන්ට, සාත්තු සේවකයන්ට, වෛද්‍යවරුන්ට නම් මේ දේවල් හුරුවෙලා ඇති කියලත් හිතුණා. මොනවා වුනත් ඒ දේවල් ඉවසාගෙන කරන සේවය අගයන්න, ස්තූති කරන්න වචන මදි. ඒ හැමෝටම බොහොමත්ම පින්. අපට ඇති ලොකුම ලාභය සෞඛ‍ය සම්පන්නකම නිසා සියළුම දෙනා නිදුක් වේවා!!! නීරෝගී වේවා!!! කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා.