රෝහල් ගතවීමි

කලින් පෝස්ට් එකේ ලීවනේ මට ඕලෙවල් ලියන්න ඉන්නකොට වෙච්ච ඇබැද්දිය. මම කිවනේ මට මාසෙකට ආසන්න කාලයක් ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න වුනා කියලා. අද ලියන්න හිතුනා ඉස්පිරිතාලෙදි මට ලැබුන අමතක නොවෙන අත්දැකීම් ටික ගැන.

සති දෙකක් මම ඉස්පිරිතාලේ හිටියට හරියට සිහියක් තිබුනේ නෑ. මගේ ලඟ තනියට හිටපු කාගේ හරි පිහිටෙන් තමයි ඒ සති දෙක ගෙවුනේ. ඊළඟ සතියේ ඉඳන් මගේ අවට සිද්ධ වෙන දේවල් ගැන පොඩ්ඩක් අවධානය යොමුකරන්න තරමේ හයියක්, කල්පනාවක් තිබ්බා. "ආරෝග්‍යා පරමා ලාභා" කියන කියමනේ අර්ථය තේරුම් යන්නේ ආරෝග්‍යය නැතිවුනහම. එතකල් කොච්චර කීවත් ඔය ගැන කල්පනා වෙන්නේ නෑනේ.කොහොම හරි ලෙඩ නිසා මිනිස්සු විඳින දුක් ඇස් දෙකෙන්ම දකින්න කන් දෙකෙන් අහන්න ලැබුනා මට ඒ සති 2 ඇතුලත. මට එහා පැත්තේ ඇඳක හිටියා වයසක අන්කල් කෙනෙක්. කෙඳිරි ගානවා එලිවෙනකම්. දවස් 2යි මයෙ හිතේ හිටියේ. ඒ දවස් දෙකට පුදුම විදිහට දුක් වින්දා. තුන්වෙනි දවසේ රෑ කෙඳිරිය නැවතුනා. මම උදේ බලද්දි සුදු රෙද්දකින් වහලා. කෙඳිරිය නැවතුන හේතුව දැනගත්තේ එතකොට. ඒත් මිනිය මෝචරියට අරන් ගියෙත් ටිකක් දවල් වෙලා. මම ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නකොට දහ පහලොස් දෙනෙක්ම නැතිවුනා. ඒ හැමෝගෙම මෘත දේහ වාට්ටුවේ සෑහෙන වෙලාවක් තිබ්බා. කාගෙන් හරි ඇහුවහම කීවා එහෙම මැරුණ ගමන්ම මෘත ශරීර මෝචරියට අරන් යන්න බෑ පැය කීපයක් වාට්ටුවේ තියන්න ඕනේ කියලා. මට හොඳට මතකයි මගේ ඇඳට එහා පැත්තේ සහ ඉස්සරහ ඇඳේ මිනී දෙකක් තිබ්බා රෑ එලිවෙනකම්.

මගේ ඇඳ එහා පැත්තේ හිටියා ලංගම වැඩ කරපු අන්කල් කෙනෙක්. විශ්‍රාම ගියපු රියැදුරු මහත්තයෙක්. මේ මනුස්සයා ඉස්පිරිතාලේ කියලා නෑ කොහොමහරි කාට හරි කියලා ගෙන්නගෙන සිගරට් බීවා. දවසක් මගේ ඇඳ ළඟට ඇවිල්ලා කතා කරද්දි සිගරට් ගඳ ආපු නිසා මම ඇහුවා සිගරට් බීවා නේද? කොහොමද ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නකොට සිගරට් බීවේ කියලා. ඒවට ක්‍රම තියනවලු කීවා. එහෙම කියලා කියනවා  දොස්තරලා කොච්චර බැන්නත් සිගරට් එක නැතුව ඉන්න බෑලු. ඊට වඩා හොඳයිලු මැරිලා යන එක. අනික සිගරට් නොබීවා කියලා මම තව අවුරුදු 10ක් 15ක් ජිවත් වෙන්නේ නැති වෙයිලු. කොහොමත් අවුරුද්දයි දෙකයිලු. කාටද ඉතින් කියන්නේ? මොනවා වුනත් මම හිටිය ටිකේ ඒ අන්කල් මට හරියට උදවු කලා.

දවසක් මහ රෑ වාට්ටුවේ ලොකු කලබලයක් ඇහිලා මට ඇහැරුනා. ගුටි කාපු ලෙඩෙක් අරන් ඇවිල්ලා. ඔය දේසපාලන ලොක්කෙක්ගේ හෙන්චයියෙක්. ඒ යකත් එක්ක 20ක් විතර වාට්ටුව අස්සට ඇවිත් සද්ද දානවා. අනේ වාට්ටුවේ ඉන්නේ ලෙඩ්ඩු නේද කියලා කල්පනා කරන්න අර මැට්ටන්ට මොලයක් කියලා කලඳක්වත් නෑ. වාට්ටුවම වගේ ඇහැරවලා උන්ගේ ලොක්කගේ ඌෂ්ණෙ පෙන්නලා ගියා. අනේ අසරණ ලෙඩ්ඩු.  තව දවසක් පොලගෙක් කාපු ලෙඩෙක් ගෙනවා. කවුරුත් දන්නේ නෑ කාගේ කවුද කොහෙද කියලා. සිහි නැතුව හිටියා දවස් 10ක් විතර. සිහි ආවට පස්සේ තමයි විස්තර දැනගත්තේ. බැලින්නම් කොලුවා අම්පාරේ. ඒත් සිහි එනකොට කෑගල්ලේ. මොකක්ද වුනේ කියලා මිනිහටත් නිච්චි නෑ.

තව දවසක් මහ දවාලේ ලෙඩෙක් වාට්ටුව පුරා දුවනවා. මිනිහගේ පස්සෙන් සාත්තු සේවකයොයි, හෙදියොයි, දොස්තරලයි පන්නනවා. විනාඩි 5ක් 10ක් වාට්ටුව පෙරලපු මනුස්සයා එක පාරටම ජනේලයකින් එලියට පැන්නා. මම හිටිය වාට්ටුව තිබ්බේ 4 වෙනි තට්ටුවේ. අපි හිතුවේ මිනිහා ජනේලෙන් පැන්නට පස්සේ අඬු දෙකක් තුනක් ඉවරයි කියලා. මොන එතනින් පැනලා තිබ්බේ තවත් වහලෙකට. මයේ හිතේ පැයක විතර මෙහෙයුමකින් පස්සේ මිනිහව අල්ලගෙන ඇවිල්ලා ඇඳක ගැට ගැහුවා. පවු කියලත් හිතුනා ගැට ගහලා තිබ්බ විදිහට. ඒත් වාට්ටුවේ වැඩ කරපු අය විඳපු දුකේ හැටියට වෙන කරන්න දෙයකුත් නෑ.

ඔය වගේ සිද්ධි බර ගාණක් වුනා. ඔක්කොම ලියන්නත් බෑ ඉතින්. කොහොම වුනත් මනුස්ස ජිවිතෙත් එපා වෙනවා සමහර අසනීප සහ මිනිස්සු විඳවන හැටි දැක්කහම. බොහොම සොචනීයයි. අනිත් එක තමයි සමහර ලෙඩ්ඩු තමන්ගේ කෙනෙක් දකින කම් ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට බලාඉන්න හැටි. සමහර ලෙඩ්ඩුන්ගේ දූදරුවන්,ඥාතීන්,හිතවතුන් කවුරුත්ම බලන්න එන්නෙ නැති අවස්ථා එමටයි. ලෙඩ්ඩු බලන පැයම ඉවර වෙනකම් වාට්ටුවට ඇතුල් වෙන හැමකෙනාගෙම මූණ පරික්ෂා කරන්නේ දන්න අඳුනන කෙනෙක්ගේ මූණක් දකීවිද? අදවත් මගේ පුතා ඒවිද? අදවත් කවුරුහරි මාව බලන්න ඒවිද? කියලා. එහෙම පැයම බලා ඉඳලා බලාපොරොත්තු කඩවුනාට පස්සේ ඒ ඉච්චාභංගත්වයට පත්වුන ඇස්වලට කඳුළු උනපු හැටි මම දැක්කා. තනිව අසනීපයක් හැදිලා එකතැන් වෙලා ඉන්න මනුස්සයෙක්ට තමන්ගේ නෑදෑයෙක්, හිතවතෙක් දකින එකේ සතුට කොච්චරද කියලා මට හොඳටම දැණුනා. අසරණ වෙච්ච වෙලාවට ඒක පුදුම සහනයක්. මොකක්දො මන්දා පිනකට මගේ ඇඳ වටේට හැමදාමත් 10ක් 15ක් වටවෙලා හිටියා. එදා මාව බලන්න ආපු හැමෝටම අදටත් මගේ ආදර ස්තූතිය. ඒක බොහොම ලොකු පිනක්.

මට සිහි ආවට පස්සේ මගේ ළඟ හිටියේ අපේ පුංචි අම්මගේ පුතා. අසංක අයියා. මරු මනුස්සයා. මාව බලන්න එන කට්ටිය හිස් අතින් එන්නේ නෑනේ. මට කන්න බැරිවුනත් ඇපල්, දොඩම්, මිදි, බිස්කට්, චීස්, ආප්ප, සුප් ඔය වගේ නානාප්‍රකාර කෑම බීම හම්බ වෙනවානේ. මට කන්න බැරි වුනාට මොකද අරූට ඉහෙන් බහින අමාරුවක් නෑනේ. මගේ අසනීපෙත් නරකම නෑ කීව මනුස්සයාගෙ බරත් කිලෝ 2ක් විතර වැඩිවුනා සතියට. හැබැයි ඒ හම්බවුන ගොඩක් කෑම ජාති අපි වාට්ටුවේ හිටිය ලෙඩ්ඩුන්ට බෙදුවා. ඒ ටිකේ අපි දෙන්නා වාට්ටුවේ හෙනම ප්‍රසිද්ධයි. වාට්ටුවේ නැවතිලා හිටපු කොල්ලෝ සෙට් එකම එලිවුන ගමන් මගේ ඇඳ ළඟ. මොකද හැමදාම උදේට අසංක අයියා ගිහින් පත්තර දෙක තුනක් අරන් එනවා. ඊට අමතරව පොඩි රේඩියෝ කට්ටක් තිබ්බා. ඕවා නිසා ඒ ටිකේ කොල්ලො 5,6 උදේට එනවා. ටික වෙලාවක් යද්දි නර්ස් ඇවිල්ලා කට්ටියව පන්නනවා. ආයෙත් ටිකකින් කට්ටිය එනවා. දවසක් අපි දෙන්නම අර පොඩි ඇඳ දෙකට බෙදාගෙන නිදි. මොනව වුනත් මගේ තනියට ඉන්න එකානේ. අර බංකුව උඩ නිදාගන්න බැරි නිසා ඇඳේම මුක්කුවක් ගහ ගන්න ඉඩ දුන්නා. මහ රෑ නර්ස් කෙනෙන් ඇවිත් අරූව ඇහැරවලා බෙහෙත් පොවන්න හදලා. නර්ස්ට ලෙඩා මාරුවෙලා.

කොහොමෙන් හරි මාසයක් විතර තැපලා ගොඩයා ගෙදර ආවා. අම්මෝ ගෙදර යනකම් ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියේ. ඉස්පිරිතාලෙක ඉන්නවා කියන්නේ අපායේ ඉන්නවා වගේ. හතර අතේ පේන්නෙත් ඇහෙන්නෙත් දුක. ජීවිතේ යථාර්තය ඒක වුනත් කව්ද කැමති එහෙම පරිසරයකට. 24 පැයේම අඳෝනාවල්, කෙඳිරිලි හඬවල්, ප්‍රාණය ගිලිහෙනවට බයේ කෑ මොර දීම්. ඊට අමතරව මෘත ශරීර. හතර අතේම දුක. හැමදාම සේවය කරන හෙදියන්ට, සාත්තු සේවකයන්ට, වෛද්‍යවරුන්ට නම් මේ දේවල් හුරුවෙලා ඇති කියලත් හිතුණා. මොනවා වුනත් ඒ දේවල් ඉවසාගෙන කරන සේවය අගයන්න, ස්තූති කරන්න වචන මදි. ඒ හැමෝටම බොහොමත්ම පින්. අපට ඇති ලොකුම ලාභය සෞඛ‍ය සම්පන්නකම නිසා සියළුම දෙනා නිදුක් වේවා!!! නීරෝගී වේවා!!! කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා.