දන්නවාද මේ ගැන ????

අද මට හිතුනා වෙනස් විදිහේ පෝස්ට් එකක් ලියන්න. මම නිතරම මුහුණදෙන ගැටලුවක් තියනවා. ඒ තමයි  කවුරු හරි ඇහුවහම මගේ රස්සාව මොකක්ද කියලා ඒ අහන කෙනාට මගේ රස්සාවේ ස්වරූපය පැහැදිලි කරන එක. ඒ ගැන පැහැදිලි කරන්න  යන එකෙන් වෙන්නේ මට විනාඩි 10, 15ක ලොකු විස්තරයක් කරන්න. හොඳම හරිය තමයි අන්තිමට දන්න සෙල්ලම් ඔක්කොම දාලා විස්තර කරාට පස්සෙත් ඔය ගැන අහන කාටවත් හරිහමන් අවබෝධයක් ලැබෙන්නේ නෑ. ගොඩක් වෙලාවට මම ඒ විස්තරේ කියන්නත් ඔය කොම්පියුටර් කෑලි ගැන අවබෝධයක් හරි එහෙම නැත්නම් ඒ ලෙවෙල් science කරපු එහෙමත් නැත්නම් ඒ වගේ දෙයක් තේරුම් ගන්න පුළුවන් පසුබිමක් තියන කෙනෙක්ට.  අනිත් අයට ඔය මොකක් හරි කියලා ශේප් වෙනවා. වෙන මොකවත් නිසා නෙවෙයි කියලා තේරුමක් නැති නිසා. ඒත් අපේ කස්ටිය ඉන්නවානේ නොතේරුනත්, තේරුනත්, ඔනේ වුනත්, එපා වුනත් ඔය විස්තර හොයන්න අහන්න ආසා අය. එහෙම අය හම්බවුනහම නම් සොරි ඩොට් කොම්.  හැබැයි මම රැකියාව කරන ක්ෂේස්ත්‍රය ගැන දන්නේ නැති වුනාට මේ කර්මාන්තයෙන් නිපදවෙන නිෂ්පාදන අපි හැමෝගෙම එදිනෙදා ජිවිතේට බොහෝම සමීපයි. අපි හැමෝම නිතර දෙවේලේ භාවිතා කරනවා. දැන් මේ මම ලියන පෝස්ට් එක කියවන කාට හරි හිතිලා තියනවාද මේක කියවන්න පාවිච්චි කරන කොම්පුටරේ ඇතුලේ තියන කෑලි බෑලි හදන්නේ කොහොමද කියලා. සමහරවිට හිතිලත් ඇති. කොහොමෙන් කොහොම හරි ඕවා මේවා නිසා අද මට හිතුනා මම වැඩ කරන මේ ක්ෂේස්ත්‍රය ගැන පොඩ්ඩක් ලියන්න.හැබැයි මේ පොස්ට් එක සමහර අයට මෙලෝ රහක් නැතිවෙන්නත් ඉඩ තියනවා. ඕන එකක් කියලා ඔන්න ඔහේ ලියනවා

Semi Conductor Industry එහෙම නැත්නම් අර්ධසන්නායක කර්මාන්තය. මේ කර්මාන්තය ගැන  අහපු අයත් ඇති. මට තේරුණ දෙයක් නම් ලංකාවේ ගොඩක් දෙනෙක් මේ ගැන අහලා නෑ. ඒ නිසයි මේක ලියන්න හිතුනේ. අපි පාවිච්චි කරන ජංගම දුරකථනය, පරිඝනකයේ ඉඳලා කැමරා, රූපවාහිනි මෙකී නොකී සියලුම ඉලෙක්ට්‍රොනික් යන්ත්‍ර සූත්‍ර, යාන වාහන, ගුවන් යානා,  වෛද්‍ය උපකරණ, යුධෝපකරණ මෙකී, නොකී හැම නිෂ්පාදනයකටම වැදගත් වන ඉලෙක්ට්‍රොනික් චිප් (Chip) නිශ්පාදනය කිරීම තමයි මේ අර්ධසන්නායක කර්මාන්තයෙන් කෙරෙන්නේ. ඔය පල්ලෙහා තියෙනේ මම වැඩ කරන සමාගම පිළිබඳ කෙටි විඩියෝ පටයක්. ඒක බැලුවහම මම කතා කරන්න යන්නේ මොකක් ගැනද කියලා පොඩි අදහසක් ඒවි.

මේ කර්මාන්තය කෙරෙන්නේ සීමිත රටවල් ගණනක.මේ කර්මාන්තයට අවශ්‍ය උපකරණ, පරිසර තත්ව, අනිකුත් පහසුකම් බොහෝ මිල අධිකයි.  ඒ නිසයි මේ කර්මාන්තය සීමා සහිත රටවල් ගණනක සිද්ධවෙන්නේ. ඇමරිකාව, කොරියාව, ඉතාලිය, ජපානය,සිංගප්පූරුව, චීනය, ජර්මනිය, තායිවානය වගේ රටවල් කීපයක තමයි මේ කර්මාන්තය සිද්ධවෙන්නේ.
කර්මාන්තයේ ඉතිහාසය ගත්තොතින් ට්‍රාන්සිස්ටර් එක තමයි මේ තාක්ෂණයේ මුල්ම පුරුක.ඉලෙක්ට්‍රොනික් ලෝකයේ විප්ලවය තමයි ට්‍රාන්සිස්ටරය. වර්තමානයේ අපි පාවිච්චි කරන සියලුම ඉලෙක්ට්‍රොනික් උපකරණ බිහිවෙන්න හේතුව ට්‍රාන්සිස්ටර් එක.  ඔය පල්ලෙහා තියෙන්නේ ලෝකයේ පළමුවෙනි ට්‍රාන්සිස්ටර් එක.

ට්‍රාන්සිස්ටර් එකක් කියන්නේ අර්ධසන්නායක උපාංග වල පාදම, එහෙම නැත්නම් අත්තිවාරම කීවොතින් මම වැරදි නෑ කියලා හිතනවා. එක පරිපථයක මේ කියන ට්‍රාන්සිස්ටර් බිලියන ගානක් තියනවා. ඒ හේතුවෙන් උපකරණයේ ප්‍රමාණය බොහෝ විශාල වෙනවා. ඒකනේ ලෝකයේ පලවෙනි පරිඝනකය කාමරයක් තරම් විශාල වුනේ. ඉතින් ඔය පරිපථවල සහ උපකරණවල ප්‍රමාණය කුඩා කරගැනීමේ අරමුණින් ඔය ට්‍රාන්සිස්ටර් කීපයක් එක් කරලා සංගෘහිත පරිපථ එහෙම නැත්නම් I.C ( Integrated Circuit ) හදන්න ගොඩක් සමාගම් පෙලඹුනා. ඒත් දැන් යුගයත් හමාරයි. කට්ටියට මතක ඇතිනේ ඉස්සර අපි පාවිච්චි කරපු ජංගම දුරකථන. ගඩොල් භාගයක් විතර ඇතිනේ.  ඉතින් ඔය ප්‍රශ්න වලට විසඳුමක් විදිහට තමයි  චිප් (Chip) නිශ්පාදනය පටන් ගත්තේ. චිප් (Chip) කියන්නෙත් සගෘහිත පරිපථයක්ම තමයි. ඒත් ප්‍රමාණය කුඩා සහ අන්තර්ගතය වැඩියි. 

මේ කතන්දර ඔක්කොම කිවේ පොඩි හැඳින්වීමක් දෙන්න මේ කර්මාන්තය ගැන. මේ ඔක්කොම වැඩ කෑලි දාන්නේ සිලිකන් වල පිහිටෙන්. සිලිකන් කියන්නේ හොඳ අර්ධ සන්නායකයක්. ඔය ජංගම දුරකථන, එතකොට කොම්පියුටර්, අනිකුත් ඉලෙක්ට්‍රොනික් උපකරණ පාවිච්චි කරන අපිට හිතිලා තියනවද ඔය හැටි මෙව්වා ගණන් ඇයි කියලා. ඇත්තටම කීවොත් ඔය චිප් (Chip)එකක් හදන්න වියදම් කරන කාලය හා මුදල් ප්‍රමාණය බැලුවහම ඒක ඒ හැටි දෙයක් නෙවෙයි. සාමාන්‍යයෙන් චිප් එකක් එකලස් කරන්න කලින් මූලික ක්‍රියාවලිය අවසාන වෙන්න මාසයකට අධික කාලයක් වැය වෙනවා. අපේ සමාගමේ වට්ටොරුවට අනුව නම් මාස 2ක් යනවා. ඔන්න බලන්නකෝ කොහොමද සිලිකන් (Silicon), චිප් (Chip)එකක් වෙන්නේ කියලා.

ඔය මුලු ක්‍රියාවලියම නොකඩවා සිද්ධවෙන්න ඕනේ. ඉතින් ඔය අර්ධසන්නායක නිපදවන සියලුම සමාගම් මුලු අවුරුද්දෙම දවස් 365ම පැය 24ම වැඩ. ඔය සිලිකන් රවුම් තහඩුවට කියන්නේ වෙෆර්(Wafers) එකක් කියලා.   චිප් (Chip) එකක් වෙන්න කලින් වේෆර්(Wafers) එකේ තියනකොට එක ඒකකයක් හඳුන්වන්නේ ඩයි ( Die ) එකක් කියලා. අඩියක් විශ්කම්භය තියන වේෆර් එකක් උඩ සමාන්‍යයෙන් ඩයි ( Die ) 750ක් 1000ක් වගේ ගණනක් නිපදවෙනවා. චිප් (Chip)750 - 1000ක් අතර ගාණක් හදන්න පුලුවන් වේෆර් එකකින්.

මේ තියන්නේ ඔය කීව වේෆර්(Wafers) එකක්. ඔය කොටු කොටු තියෙන්නේ මම කීව ඩයි ( Die ).

ඒ වගේම ඔය කර්මාන්තය කෙරෙන්නේ වෙනස් පරිසර තත්වය යටතේ. Clean Room Environment  එකක තමයි ඔය නිශ්පාදන කටයුතු කෙරෙන්නේ. Clean Room එකක් ඇතුලේ අංශු ප්‍රමාණය ඉතාම අඩු අගයක තියාගන්න උත්සහ කරනවා. ඉතින් අත,පය, මූණ කට ඔක්කොම වහගෙන තමයි වැඩ කරන්න ඕනේ. ඒකට හේතුව ඔය පොඩි අණුවක් හොඳටම ප්‍රමාණවත් චිප් (Chip) එකක් විනාශ කරලා දාන්න.

මේ clean room එකක පින්තූරයක්.

මෙන්න මේ විදිහටයි clean room එක ඇතුලේ වායූන් සංසරණය වෙන්නේ. මේ හැමවෙලේම ( air filters) පෙරෙහන් මඟින් වායූන් පිරිපහදු කරලයි මුදා හරින්නේ. මේ ඔක්කොම වද විදින්නේ පරිසරයේ අංශු  

( particles ) අඩු කරන්න සහ අපවිත්‍රනය ( contamination  ) වලක්වන්න.

අනිත් කාරණය ඔය වේෆර් එක නිශ්පාදනයේදි සමහර පියවරවල් සිද්ධවෙන්න අඩු පීඩන සහ අධික උෂ්ණ පරිසර තත්ව යටතේ. ගොඩක් වෙලාවට පීඩනය මිලි ටොර් 5,10 වගේ අගයකත්, උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් 400-500 වගේ අගයකත් ඒ වගේ සමහර පියවර අඩු උෂ්ණත්ව යටතෙත් සිද්ධවෙනවා.අඩු පීඩනයක් හෙවත් රික්තකයක් ඇතුලේ තියන අණු ගණන ඉතාමත් අල්ප නිසා තමයි ඒ වගේ පරිසර තත්වයක් යටතේ ඔය නිශ්පාදන සිද්ධකරන්නේ. වේෆර්(Wafers) එකක් සම්පූර්ණ නිශ්පාදන ක්‍රියාවලිය ඉවර වෙන්නේ  විවිධාකාර පියවර 800ක අධික ප්‍රමාණයකට මුහුණ දීලා. මූලික පියවරවල් මම සඳහන් කරන්නම්. හැබැයි මම සිංහල වචන නම් දන්නේ නෑ මේවට. 

Wet cleans

Photolithography

Ion implantation

Dry etching

Wet etching

Plasma ashing

Chemical vapor deposition (CVD) 

Physical vapor deposition (PVD)

Electroplating

Chemical-mechanical planarization (CMP) 

Wafer testing

මේ එකෙන් එක විස්තර කරන්න ගියොත් මට තව පොස්ට් 10ක් විතර ලියන්න වෙනවා. අනික ඒකෙන් ලොකු වැඩක් කාටවත් වෙන්නේ නැතිවෙයි.  මට ඕනෙ වුනේ මෙහෙම කර්මාන්තයක් ලෝකේ තියන විත්තිය ලියන්නයි. ඒ නිසා වැඩිපුර විස්තර ලියන්නෙ නෑ. විස්තර ඕනේ නම් මෙතන ඔබන්න. 

අනික මේ පියවරවල් ටික ලිවේ තව දෙයක් කියන්න.කට්ටියටම පේනවනේ මේකේ ටෙස්ටින් ( Wafer Testing ) තියෙන්නේ අන්තිමට. ඔය මාස දෙකක් තිස්සේ කරන මහන්සියේ ප්‍රථිපලය දැනගන්න වෙන්නේ අන්තිමට. මොකක් හරි තැනක  වැරැද්දක් වුනහම ඒක දැනගන්න කොට තවත් වේෆර්ස් (Wafers) සිය දහස් ගාණක් ඒ විදිහටම සවුත්තු වෙලා තියෙන්න පුළුවන්. එහෙම දේකදී පාඩුව ඩොලර් මිලියන හෝ බිලියන වලින් නවතින්නේ. මොකද ඔය වේෆර්(Wafers) එකක් සම්පූර්ණ වුනහම මිල ඩොලර් 3000-4000ත් අතර ගාණක් වෙනවා. එක පාරට ඔය වගේ වේෆර්(Wafers) 25ක් මැශින් එකක් ඇතුලට ගන්නවා. ඒ වගේ ලොට් (lot) ( වේෆර් 25ට කියන්නේ ලොට් එකක් ) සිය ගණනක් දවසට දුවනවා. හිතාගන්න පුලුවන්නේ එතකොට මාසයක් හෝ සතියක් ඔහොම වැරද්දක්  තියාගෙන වැඩකරොත් මොකද වෙන්නේ කියලා.

මේ තියෙන්නේ ඔය පියවර 800ක් විතර සිද්ධවෙන ක්‍රියාපටිපාටියේ එක ක්‍රියාවලියකට දායක වෙන උපකරණයක්. මේ වගේ උපකරණ විශාල ගාණක් මැදින් ඇවිල්ලයි චිප් එකක් අපේ අතට එන්නේ.

මෙන්න මේවාගේ කුටීරයක් ඇතුලේ තමයි වේෆර්(Wafers) එක process වෙන්න අවශ්‍ය පරිසර තත්ව ඇති කරන්නේ.

මේ ගැන සියළුම විස්තර කියන්න අමාරුයි. ඒත් මෙහෙම දෙයක් වෙනවා කියලා නොදැන හිටිය කෙනෙක් දැනගත්තා නම් ඒ හොඳටම ප්‍රමාණවත්. මම වැඩකරන සමාගමින් නිපදවන්නේ පරිඝනක මතකයන්. එහෙම නැත්නම්  memory cards and DRAMs. ඒකෙනුත් අපේ ෆැබ් ( FAB ) එකේ නිශ්පාදනය කරන්නේ DRAM. ඔය අපේ පරිඝණක වලට පාවිච්චි කරන RAM වලට අමතරව තවත් නොයේකුත් උපකරණවලට RAM අවශ්‍ය වෙනවා. ඒ අතරින් මිල අධිකම RAM භාවිතා වෙන්නේ යුධායුද , වෛද්‍ය උපකරණ, වාහන, ගුවන් යානා වගේ මිනිස් ජීවිත ඍජුව සම්බන්ධ වන උපකරණ වලට. මේ මිල අධික වෙන්නේ නිශ්පාදනයේ සුපිරි තත්වය නිසයි. සුපිරි මට්ටමේ එහෙමත් නැත්නම් නොම්බර 1 RAM එකක් අපි පරඝණක සඳහා පාවිච්චි කරන RAM එකකට වඩා පස් හය ගුණයක් මිලයි. නොම්බර 2 එහෙමත් නැත්නම් දෙවැනි තත්වයේ RAM පාවිච්චි වෙන්නේ Sat-elite servers  වගේ දේවල් වලට. පරිඝණක සහ එදිනෙදා ඉලෙක්ට්‍රොනික් උපකරණ වලට පාවිච්චි වෙන්නේ 3 වෙනි ශ්‍රේණියේ RAM. 

මේක ඇත්තටම  බොහොම අසීරු කාර්යයක්. හැබැයි අසීරුයි සහ වියදම අධිකයි වගේම ලාභයත් අධිකයි. මම දන්න විදිහට මේ කර්මාන්ත ශාලාවක් පටන් අරගෙන අවුරුදු 5ක් විතර වැඩ කරාට පස්සේ තමයි ලාභ ලබන්න පුලුවන්. එතකම් වියදම් කල ගණන හොයන්න වෙනවා. ඔන්න ඔය විදිහට තමයි අපි එදිනෙදා පාවිච්චි කරන ඉලෙක්ට්‍රොනික් උපකරණ කොටස් නිපදවෙන්නේ. ඔන්න තවත් විඩියෝ එකක් තියනවා. බලන්නකෝ වැඩේ කොහොමද කියලා. අනේ මෙලෝ රහක් නැති වුනා නම් සමාවෙන්න ඕනේ. දන්න කියන දෙයක් බෙදාගන්නයි පොඩි උත්සහයක් කලේ.

දැක්කද ??? ( කොට සාය )

කස්ටිය බලයිද දන්නේ නෑ පහුගිය ටිකේ සද්ද වහලා ඉඳලා, හදිස්සියේ ගොඩයා හෝ ගාලා ලියන්න පටන් අරන් මොකෝ කියලා? ඇයි යකඩෝ සද්දේ වහලා හිටිය කාලේ ලියන්න හිටිය ටිකත් කොහොම කොහොම හරි ලියන්න එපැයි.... අනික මේ දවස් දෙක නිවාඩු. එලියට බහින්න කම්මැලිකමේ ඉන්න එකේ තවත් පෝස්ට් එකක් ලියන්න හිතුනා. අහපු කතාවක්. කීවේ අපේ හිතවත් අන්කල් කෙනෙක්.

මේ අන්කල්ගේ පවුල ටිකක් විතර බටහිර පන්නයට හැසිරෙන, අඳින, පළදින උදවිය.සිංහලෙන් කීවොත් වෙස්ටනයිස් වෙලා.  පවුල කීවට ඉතින් පුන්චි පවුල රත්තරං කියලා හිටියේ අන්කල්, අන්කල්ගේ භාර්යාව සහ අයියයි, අක්කයි.  අයියගේ නම් ඔය සෝබන සීන්, වෙස්ටන් සීන් මුකුත් නෑ ඒ කාලේ. අපේ කොල්ලොත් එක්ක ඔය කොහෙ හරි බඩ ගාලා රා කට්ටක් කාරිය ගහලා හිටපු කොල්ලා. ඇන්ටිත් ඩිංගක් වෙන්න සොබනේ වුනාට ශේප්. ඒත් අක්කනම් හරිම ගණන් කියල කස්ටිය ඒ කාලේ කියනවා. පොඩ්ඩක් විතර පොත්ත සුදු හින්දද මන්දා. මට වැඩක් නෑනේ කොහොමත්. මම ඒ කාලේ හීන් එකා. ඒ නිසා මට ඔය කාගේවත්  උලවු ගණන් වලින් වැඩක් නෑ.  අන්කල්ගේ තව්සන්ඩ් ටෝක්. හිටපු ගමන් වනන්නේ කඩුවෙන්. පම්පෝරියත් අඩුවක් නෑ. ඒත් හිත හොඳ මනුස්සයා. අන්කල් එක්ක කතා කරද්දි මාර ආතල් කතන්දර අහගන්න පුළුවන්. අතින් එහෙමත් දාලා දෙනවා ඇට්ටි හැලෙන්න.....

ඒ දවස් වල අපි වෙසක් එකට කූඩුවක් ගහනවා කොළඹ-නුවර පාරේ අයිනේ. ඉතින් අන්කල් වැඩ ඇරිලා යනගමන් නැවත්තුවා වාහනය අපේ කූඩුව හදන හට් එක ළඟ. ඔහොම කයිය ගහ ගහ ඉන්නකොට පොර කීව කතාවක් තමයි මේ. සිද්ධිය වෙලා තියෙන්නේ මිනිහගෙම පවුලේ උදවියට. කොහෙන්දො මන්දා පන්සල් කතාවක් ඇවිල්ලයි මේ සිද්ධිය ප්‍රචාරය වුනේ. වෙසක් කාලෙට ඉතින් පන්සල්, දන්සල් ගැන වැඩිපුර කතා යනවනේ. මම මේ කියපු පවුලේ කස්ටිය ගිහිල්ලා දවසක් පෝයට කොහෙද ඔය ඈත පන්සලකට. මට පන්සල නම් මතක නෑ. හැබැයි පඩිපෙල් නැගලා නැගලා කන්දක් උඩටද, ගලක් උඩටද යන්න ඕනේලු. පුරාණ රජමහා විහාරයක්. හරිම ලස්සන පන්සලක් කියපු හින්දා සෙට් එකම ගිහින් පෝයට පන්සල්.

දැන් ඉතින් පවුලේ කස්ටිය තරණය කරනවලු පඩිපෙල්. අන්කල් වාහනය එහෙම පාර්ක් කරලා හිමින් සීරුවේ කට්ටිය පස්සෙන් යනවලු. කොල්ලො තුන් දෙනක් අන්කල්ගේ දුව පස්සෙන් යනවලු. අන්කල් උන් තුන්දෙනා පස්සෙන් යනවලු. අර කට්ටියව අඳුරන්නේ නෑ වගේ. මම කීවනේ අර අක්කා හෙන වෙස්ටර්නයිස් කියලා. අන්කල් එපා කියද්දි මෙයා ඇඳගෙන ගිහින් තියෙන්නේ කොට සායක්ලු. අර කොල්ලො තුන් දෙනා පිටිපස්සෙන් ගිහින් දෙකට තුනට නැවි නැවි බල බල යනවලු. නිකන් පෙන්නන ෂෝ එකක් අත ඇරලා කොහොමද පෝය දවසේ ?  අන්කල්ට විතරක් නෙවෙයි  දැන් වටේ ඉන්න අයටත් සීන් එක මීටර් වෙලා එක එක ඒවා කියනවලු අක්කට. මොනවා උනත් තාත්තෙක්ට අහන් ඉන්න පුළුවන්ද ඒවා. එහෙම කියලා වෙලා තියන වැඩේ හැටියට විලි සංගේ තියාගෙන ගිහින් පොරට කියන්නත් බෑ ඒ මගේ දුව කියලා. මොකද අහල පහල උන් බනින්නේ දෙමාපියන්ටනේ හදලා තියන විදිහ කියලා. මොනවා හරි කරලා මේ හතර විලි ලැජ්ජාවෙන් ගැලවෙන්නත් එපෑයි...

අන්කල් කිට්ටු කරාලු කොල්ලො තුන් දෙනා ගාවට. එකක්ට තට්ටුවක් එහෙම දාලා
 "  දැක්කද ?  කොහොමද ? "
කියලා අර කොල්ලො තුන්දෙනාගෙන් ඇහුවලු. මයේ හිතේ අක්කට වඩා විලිලැජ්ජාව තියන උන් තුන්දෙනක් ඒ කොල්ලෝ තුන් දෙනා. දැක්කද අහපු ගමන් වැඩේ නොන්ඩිනේ. තුන් දෙනා මාරු වෙලා. එදා මොන පන්සල්ද? පොර කට්ටියත් එක්ක එහෙම්මම ආපහු හැරිලා ඇවිල්ලා තිබ්බේ මාරාවෙශයෙන්. අක්කට දෙසන්න ඇති හොඳම එකෙන්. අන්කල් හැබැයි සාධාරණ මනුස්සයා. අපේ සමහරු නම්  ඔය වගේ එකක් දැක්කහම කොල්ලන්ටනේ වලි දාන්නේ. අන්කල් ඉඳන් කියනවා " අනේ පුතාලා ඒ කොල්ලන්ට බැනලා හරි ගහලා හරි වැඩක් නෑනේ. උන් කොල්ලොනේ. අපේ එළදෙන දැනගන්න ඕනේනේ තැනට සුදුසු විදිහට අඳින්න. අපේ එකීට එහෙම ඇඳගෙන පෙන්න පෙන්න ගියාට පස්සේ මම රෙද්දක් ඇඳගෙන ඒ කොල්ලන්ට වචනයක් කියන්නද ?  ඒක ඇඳගන යන්න එපා කියලා කට කැඩෙනකම් කීවා. මුන් අපි කියන දේවල් අහන එකක්යෑ... මම දුන්නා ඕකිට එදා නම් කනේ ඇඟිලි ගහගන්න ". අනේ අපොයි. සිද්ධිය කෙසේවෙතත් අන්කල් ඕක කියපු විදිහට නම් අපි බඩවල් අල්ලගෙන හිනා උනා.

 ඔය සිද්ධියට එවෙලේ හිනාවුනාට අපිට පස්සේ හිතුනා අන්කල්ට එවෙලේ මොනවා හිතෙන්න ඇත්ද කියලා. තමන්ගේ දුවගේ පිටිපස්සෙන් ගිහින් මොකෙක් හරි එබිලා බලද්දි මොන තරම් අපහසුවක්, අසරණකමක් දැනෙන්න ඇත්ද ? අනේ ඔය කවුරු කවුරුත් ලස්සනට ඇන්දට කමක් නෑ. ඒත් තැන නොතැන නොබලා ෆැෂන් කරන්න ගියහම අමාරුවේ වැටෙන්නේ අහක ඉන්න මිනිස්සු. අර කොල්ලො තුන්දෙනා වුනත් අසරණ වුන නිසානේ අමාරුවෙන් එබි එබී බලන්න ගියේ. එහෙම ඇන්දහම ඉතින් කොල්ලෙක්ට වුනත් පන්සල කියලා අමතක වෙනවා. මනුස්සයොනේ. කවුරුත් රහත් වෙලා නෑනේ. මේක ලීවේ කාටවත් කොටට අඳින්න එපා කියන්නවත්, ෆැෂන් කරන්න එපා කියන්නවත් නෙවෙයි. තැනට සුදුසු විදිහට රටේ සංස්කෘතියට, සමාජයට ගැලපෙන විදිහට ෆැෂන් කරන්න. කෙල්ලො විතරක් නෙවෙයි අපේ කොල්ලො වුනත් නොගැලපෙන විලාසිතා නොගැලපෙන  තැන්වලට පාවිච්චි කරහම අපහසුතාවයට පත්වෙන්නේ අහක ඉන්න මිනිස්සුනේ. එහෙම නැතුව විලාසිතාවලට අමනාපයක්, බටහිර පන්නෙට අඳින එක ගැන කිසිම අමාරුවක් මට නෑ. තැන නොතැන බලලා ඕනෑම විලාසිතාවක්....  කවුද අකමැති ලස්සනට ඉන්න......

සාර්ථකව පාසලෙන් පැන තව නූලෙන් ගස් යෑම

නිවාඩු ගිය කතාම ලියලා මටම එපා වෙලා. මතක් වුනා ස්කෝලේ කාලේ සිද්ධියක්. මේක මතක් වුනේ පිණිබිඳු ලියපු පන්ති පිටින් පන්ති කට් කිරීම සහ ක්සැන්ඩරයාගේ පොස්ට් එක නිසා. ඔය පෝස්ට් දෙක නිසා මාත් ස්කෝලේ කාලෙට දීවා තප්පරෙට 120 වේගෙට. මතක් උන කතා රෝලම එක පාර දිග අරින්න අමාරුයි. පොඩ්ඩක් කොටයි කියලා හිතෙන එකක් ලියන්නයි තනන්නේ....

මම එතකොට 10 වසරේ. දෙයියනේ කියලා දිස් කලිසමට බැහපු කාලේ. ඒ කාලේ ඉතින් හෙනම උණ. දිස් කලිසම් අඳින අයියලානේ. ඔය ස්කෝලෙන් පනින උණ, ගැන්සි බහින උණ, බඩු බහින උණ, පොර වෙන උණ වගේ රටේ නැති උණ ජාති හැදෙනවා. එක එකාට එක එක ජාතියේ උණ. මම අර විහිළු සහ ගුටි කෑම සීන් එකෙත් කිවනෙ ඔය උණ ජාති ගැන නම්. ඔන්න ඔය කාලේ දවසක මටයි සිම්බටයි ( උගෙ නම සියඹලාපිටිය කෙටියෙන් සිම්බා ) හිතුණා දවසක් කලින් ගෙදර යන්න ඕනේ කියලා.  හාෆ් ඩේ දාන්න තියනවා ක්‍රම දෙක තුනක්. ඒ කිවේ පනින්න තියනවා පාරවල් දෙක තුනක්ම. එවා ඉතින් පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට ලැබෙන දායද වගේ තමයි. එදා අපි දෙන්නා තෝර ගත්තෙ දෙවනි පිට්ටනිය හරහා යන රූට් එක. අපේ ස්කොලෙට පිට්ටනි දෙකක් තිබ්බා. එක පිට්ටනියක් ස්කොලේ ඇතුලෙම තිබ්බා. අනික ස්කෝලෙට අල්ලපු වත්ත වගේ පැත්තකට වෙන්න තිබ්බේ. ඒකට තමයි දෙවනි පිට්ටනිය කියන්නේ. ඒකට එහා පැත්තෙ තමයි ශාන්ත ආනා විද්‍යාලයේ පිට්ටනිය. ඔය දෙවනි පිට්ටනිය දිගේ ශේප් එකේ ආවහම මොකෙක්ටවත් මාට්ටු වුනේ නැත්නම්  කොළඹ කුරුණෑගල පාරට පැනගන්න පුළුවන්.

අපි ඒ වෙද්දි පනින්නේ පුරුදු වෙන්න නෙවෙයි.  ඉතින් පුරුදු කාරයෝ දෙන්නා බෑග් මලු දෙකත් උස්සගෙන ෆුල්ම සර්ච් එකක් දාගෙන පිට්ටනිය පැත්තට කිට්ටු කරා. මොනවා උනත් බොක්කේ බිත්තර තම්බ තම්බ තමයි අපි පිට්ටනිය කෙලවරට වෙනකම් ආවේ. යාන්තම් තාප්පෙන් පැනගත්තට පස්සේ පොඩ්ඩක් වෙන්න ලේ ටිකක් ඉනුවා. ඒත් හිටපු ගමන් ටවුන් එකටත් එක එක හෙනුහුරො පාත් වෙනවා. අපි දෙන්නා ගෙදර යන්න බස් එක ගන්න හිතාගෙන ආවා ටවුන් එක පැත්තට. ඔන්න ඒ අස්සේ සිම්බට මතක් වුනා උගේ තැපැල් හැඳුනුම්පත හදන්න දුන්නට ඒක ගත්තෙ නෑ කියලා. ඉතින් ඔන්න මනුස්සයට ඕනේවුනා ඒකත් යනගමන් අරගෙන යන්න. දෙන්නම ගියා තැපැල් කන්තෝරුවට.

අපේ තැපැල් සේවය පට්ටම කාර්යක්ශමයිනේ. ගොඩවෙන්නත් කලින් වැඩේ ගොඩනේ. ඉතින් අපි දෙන්නත් ඉන්නවා තැපගෙන එතනට වෙලා. ඔහොම විනාඩි 5ක් 10ක් ඉන්න කොට ආවේ නැතැයි පපන්. පපන් කියන්නේ අපේ ස්කෝලේ ගුරුවරයෙක්. ඒ කාලේ අංශප්‍රධානිද කොහෙද? මේ ළඟදිනම් උප විදුහල්පති වෙලා කියලා ආරංචියක් ආවා. කොහොමහරි ඔය මනුස්සයටත් ඕනේ නැති කජු පුහුලමක් නෑ. පන්තියක් ලඟින් පොර යද්දි සද්දයක් ඇහුනත් පොඩි උන්ගේ පන්තියක් නම් සද්දේ දාලා යන්නේ. ඒ ලෙවෙල් ක්ලාස් වලට වැඩිය පාර්ට් දාන්නේ නෑ. ඒත් අපි ඒ ලෙවෙල් කරන්න හිතලවත් නෑනේ. පොරට මාට්ටු උනා කියන්නේ අනිවා මිනිහගෙම වාහනයෙන් ෆී ට්‍රාන්ස්පොර්ට් ස්කෝලෙටම. ඉර හඳ වගේ ඒක සුවර්. අනික බැජ් එකත් සාක්කුවටම තියලා මහගෙනනේ. මූණ ඇඳුරුවේ නැතත් බඩුම තමයි. කල්පනා කර කර ඉන්න තරම් වෙලාවක් නැති බව තේරුනා අපි දෙන්නටම. දීවා කඩාගෙන බිඳගෙන තැපැල් කන්තොරුව ඇතුලට.

ඇතුලේ ලියුම් මලු ගොඩවල්, ඒ අස්සේ වැඩකොරන ජනතාවගේ මේස පුටු ඔය ඔක්කොම අස්සේ අපි දෙන්නා දුවලා නැවතුනේ කන්තොරුව අස්සෙම. ඉන්නෙ කොහෙද කියලාවත් නිච්චියක් නෑ. අනික හොඳටම සුවර් ඒ කලාපයට පිටස්තරයන් ඇතුල් කොරගන්නේ නෑ කියලා. ඒ වගේද පපන්ට මාට්ටු වුනොත් කන්න වෙන කෑම. පපන් ගියාද කියලා රබර් ඇහැ දාලා බල බල පොඩ්ඩක් හති අරිද්දි ආවේ නැතෑ පියන් මහතැන් කෙනෙක්. ඔය කන්තෝරුව වල ලොකුම පුටුවේ ඉන්නේ පියන්ලනේ. ආපු ගමන් දැම්මා සද්දයක්

 " ඔය ළමයි මොකද මේක ඇතුලේ කරන්නේ ???  මේක ඇතුලට එන්න බෑ පිට අයට? කාගෙන් අහලද ආවේ?"

කල්පනා කර කර ඉන්න වෙලාවක් නෑ. මම කටට ආව උත්තරෙ කියලා දැම්මා.

" මගේ චුටි මාමා වැඩ කරන්නේ මෙහේ. එයාව අපේ ස්කෝලේ පොඩි උවමනාවකට එක්ක යන්නයි ආවේ. කාටද මන්දා කියලා එන්නම් කියලා අපිට මෙතන ඉන්න කීවා."
 කියලා ගොත නොගහා ආපු ගැම්මටම මම කීවා.

" කව්ද චූටි මාමා? නම මොකක්ද? "  ඔන්න ඇහුවා ප්‍රශ්නයක්. දැන් දීපන්කෝ උත්තර.

 " අනේ අන්කල් නම නම් මට ගානක් නෑ. පොඩි කාලේ ඉඳලම චූටි මාමා කියනවා මිසක් නම මතක නෑ. දැන් එයි හැබැයි. මෙතන ඉන්න එක ප්‍රශ්නයක් නම් අපි එලියට යන්නම්." කිවා.

 " හ්ම්ම්.... අනේ මන්දා ... එලියට යන්න ඕනේ නෑ එහෙනම්. ඔය ඔතන තියන පුටු දෙකෙන් වාඩි වෙලා ඉන්නවලා, මෙතන හිටගෙන හිටියහම කරදරයි." කියලා ඔරවගෙන පොර මාරුවුනා.

අපි දෙන්නත් ගැහි ගැහි වාඩි වෙලා පපන් යනකම්ම හිටියා. කොහොමත් එලියට ගියොත් පපන්ගෙන් පෝරියල්. ඇතුලේ ඉඳලා මාට්ටු උනත් පෝරියල්. ඒත් ඇතුලේ හිටියොත් මොනවාහරි ශේප් එකක් දාගන්න පුලුවන්නේ.අපි දෙන්නටම පුදුමයි අපි දුවන් එද්දි කාටවත් මීටර් නොවුනු එක. කොහොමහරි පපන් විනාඩි 20කට වඩා එතන මොකක්දෝ උලව්වක් කරා.  අපි දෙන්නට ඌත් එක්ක බුදුම මල. දැන් යයි කිය කිය හොරෙන් බල බල හිටියා. හොරෙන් බලන්නත් බයයි. අර පියන් ලොක්කා දැක්කොත් ආයෙත් ඇවිල්ලා පුරස්ස්න කොරනවනේ. කොහොම කොහොම හරි පපන් ගිය ගමන් අපි දෙන්නා බැස්සා පාරට  තත්පර දෙකෙන් තුනෙන් දෙන්නම වාශ්ප වුනා. ආයෙත් අරූගේ තැ.හැඳුනුම්පත ගන්න ගියානම් අර පියන් ලොක්කට මාට්ටු වෙලා චාටර් කන්න වෙනවනේ. සිම්බා ඒක ගත්ත සති 2කට 3කට පස්සෙ ගිහින් මයේ හිතේ.ඉස්කෝලෙන් පැන්න නම් ටවුන් එකේ නොඉඳ කොහෙට හරි මාරු වෙන්නේ නැතිව පණ්ඩිත වැඩ කොරන්න ගියහම ඔහොම වෙනවා කාට කාටත්...........

සයිබර් අවකාශේ මිතුරන් දෑසින් දුටුවෙමි

ලංකාවට නිවාඩු ආව කාලේ සිද්ධි තමයි දිගටම ලිවේ.... තවත් ලියන්න ඒවා නැතුවමත් නෙවෙයි. ඒත් දිගටම ඒ ගැනම ලියමත් බෑ...  නොලියා බැරි තවත් සිද්ධියක් තියනවා. ඒ තමයි මෙච්චර කාලයක් බ්ලොග් එකෙන් දුක සැප බෙදා ගත්තු, මඩ ගහගත්තු දෑහින් නොදැකපු කස්ටිය සෙට්වුන සිද්ධිය. ඒකත් ලියලම නිවාඩුව ගැන ලිවිල්ල නතර කරනවා කියලා හිතුවා.

මම ලංකාවට එනවා කියලා තක්කෙටම තීරණය කලාට පස්සේ අපේ ඇන්ඩයියට කීවා මම එන විත්තිය. මෙච්චර කාලයක් සයිබර් ලෝකේ දැක්ක උන්ගේ සූකිරි මූණු ඇත්තටම බලාගන්න, පොඩ්ඩක් සෙට් වෙන්න ලොකු උවමනාවක් තිබුනා. ලංකාවේ ඉන්න කස්ටිය නම් කොහොම කොහොම හරි එකතුවෙනවා. ඒත් අපිට කොහෙද එහෙම චෑන්ස්? ඔය සයිබර් සැනකෙලි පින්තූර එහෙම බලද්දි පපුව වාවන්නේ නෑ. අනේ මුන් ආතල් ගන්නවා නේදෝ අපි නැතුවට කියලා හිතෙනවා.
කොහොමෙන් කොහොමෙන් හරි ආව දවසට පහුවදාම අපේ ඇන්ඩයියා නොහොත් ඕනයාව ඇමතුවා.
 " හරි හරි ගොඩයෝ, යන්න කලින් කොහොමහරි සෙට් වෙමු. මම කස්ටියව සෙට් කරන්නම්. උඹට කවද්ද පුලුවන් ?"
ඔන්න ඉතින් මමත් තෝරලා බේරලා දවස් ටික දුන්නා කියමුකො. දාගත්ත දවස ඊළඟ සතියකට කල් ගියා. කොහොමෙන් කොහොමහරි ඔන්න ඒ දවස ආවා. ඕනයා තමයි සංවිධායක.

 " දැන් කොහෙද ඇන්ඩයියේ අපි සෙට් වෙන්නේ? " තැන් තැන් වල ගිහින් සෙට් වෙන්න ඕනේ නෑ බං. අපි සෙට් වෙමු අංගොඩ.( හික්ස්... අපිටම කියාපු පැත්ත. අනේ කවුරුත් මුකුත් හිතන්න එපා. අපි සෙට් වුනේ ඇන්ඩයියලගේ ගෙදර ) "
ඇන්ඩයියගේ උපදෙස් මාලාව අනුව  මමත් සෙට් උනා හවස් වෙද්දි පිටකොටුවට. ඌට කෝල් කරහම මොන බස් එකේද නඟින්න ඕනේ කියලා අහන්න මනුස්සයා කියපි සුචරිතය ගාවට එන්න කියලා. සුචරිතය කිට්ටුවට ගිහින් මනුස්සයත් හොයාගත්තා කියමුකො. දැන් අපි දෙන්නා ඉන්නවා පිසාචයා මල්ලි එනකම්. ඌ ගාල්ලෙන් එනවා කියපු වෙලාවට ආව නම් කොටුවට දෙපාරක් එන්න වෙලාව. පිසාට කතා කරහම
 " හරි අයියේ මේ දැන් පිටකොටුවට දැම්මා බස් එක කීවා. මූට ඉතින් සුචරිතය හොයාගන්න එක කචල් නිසා අපි කීවා ගුණසිංහපුර කුරුණෑගල බස් ගහන ප්‍රයිවට් බස් ස්ටෑන්ඩ් එක හොයාගන්න පුලුවන් නම් හොයාගෙන වරෙන්"  කියලා.
දන්නේ නැත්නම් බස් ඩ්‍රැවාගෙන් අහපන් කියලත් ඇන්ඩයියා කියනවා ඇහුනා. එතනට ඇවිල්ලා කෝල් එකක් දීපන් කියලා අපිත් බලාගෙන හිටියා කියමුකෝ. විනාඩි 20ක් 30ක් ගියත් කොල්ලගෙන් නෙවෙයි කිසිම ආරංචියක්. කව්ද දන්නේ පොඩි එකාට මොන විපැත්තියක් වුනාද කියලා. ආයෙත් ගහලා බැලුවා කෝල් පණිවිඩයක්.
" මල්ලි කොහෙද ඉන්නේ?  "
" ඉන්නේ කොහෙද නම් හරියට දන්නේ නෑ අයියේ. හැබැයි මැනින් මාර්කට් එක නම් පේනවා "ඔන්න කොල්ලගේ උත්තරේ.
 " යකෝ දන්න එකෙක්ගෙන් ඇහුවේ නැද්ද කුරුණෑගල බස් ගහන්නේ කොහෙද කියලා? අනේ අම්මපා උඹ වගේම එකෙක්. අහපන් කාගෙන් හරි අහගෙන වරෙන්. එද්දි උඹට පෙනෙයි මිටියක් තියාගෙන ඉන්න පොරක්. ඒ හරියට ආවහම කෝල් එකක් දීපන් " කියලා උපදේස් දීලත් කොකටත් කියලා අපි දෙන්නම ගියා ගුණසිංහපුර පැත්තට. අනේ කොල්ලා අපිව දැක්ක ගමන් සතුටට ඇඹරුණා ඇඹරිල්ලක් තව නූලෙන්..... නෑ නෑ... එක්කොත් ඒ ටික ඕනේ නෑ....   ඒ ටික දන්නෝ දනිති. කොහොමෙන් හරි පිසාව ත්‍රී රෝද රථයක පටවලා මමයි ඇන්ඩයියයි ගොඩවුනා උගේ දඬු මොනරේ. ඔන්න ඉතින් ඇන්ඩයියලගේ ගෙදරට ගොඩවුනාට පස්සේ ඇන්ඩයියලගේ ගෙදර බැල්කනි කෑල්ල සුද්ධ පවිත්‍ර කොරලා ( අපිම එනකම් හිටියා ඕනයා ඔය බැල්කනි කෑල්ල සුද්ධ කොරගන්න ) ලැහැස්ති උනා රාජකාරියට. ටිකකින් ඔන්න අන්තිම පේලියේ හසා, අවංක පැට්ටා, මාමයිට් එහෙම ආවා. අභීත අයියා එනකම් තමයි සෑහෙන වෙලා බලා හිටියේ. මිනිහා ඉතින් හෙන බිසීනේ.

අමාරුවෙන් රෑ 9 විතර වෙද්දි ඔන්න අභීත අයියා ආවා. අභිත අයියා විතරක් නෙවේයි  අපේ සෝරෝ සහෝදරයා සහ තවත් කීපදෙනක් ආවා. මට සමහර නම් මතක නෑ. අනේ සොරි හොඳේ....  බෝතලේ විවෘත වෙද්දි 9ත් පහුවෙලා. කට්ටිය එක්කම ඇන්ඩයියා විවේකි සුවයෙන් පොත් කියවන බැල්කනියේ හරි බරි ගැහිලා වාඩිවුනා. බෝතලේට වග කියන ඈයෝ හිටියේ බොහොම ටිකයි. අනිත් ඈයෝ බයිට් එක සහ කෝක් එකට වග කියන අතරේ බයිට් වීමත් ඉඳ හිට සිද්ධ වුනා. අම්මෝ එදා රස කතා, කැත කතා, මඩ කතා, ඕනේ නැති කතා, ඕපා දූප, දුක කතා මෙකි නොකී කතා ගොඩක් සිද්ධවුනා.  මොනවා වුනත් ලංකාවේ ගත කරපු කාලයේ ලැබුන බොහෝ සුන්දර සැන්දෑවක්...........
 සයිබර් ලෝකේ දැක්කට කොමෙන්ට් කෑල්ලක් දැම්මට එදා තමයි ඔන්න කස්ටිය ෆේස් ටු ෆේස් සෙට් වුනේ. මොකෙක් හරි දන්නවද කියලා කාගෙන් හරි ඇහුවොත් ඇන්ඩයියා කීවේ " ඔන්න මියුචුවල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලා හොයනවා  " කියලා. වැඩේ අහරවෙද්දි රෑ 12ට කිට්ටු වෙලා. මඩ එහෙමත් නොසෑහෙන්න වැදිලා. මොනවා උනත් රස සාගරේ. කස්ටිය කියපු කතා එහෙම ලියලා තේරුමක් නෑ. ඒවා එතන ඉඳං ඒ ඇක්ශන් එක්කම අහන්න ඕනේ. එදා වැඩේ සංවිධානය කරපු ඇන්ඩා අයියට සහ වැඩේට ලෙඩේ නොදැම්මට අක්කටයි විශේෂ ස්තූතිය. මොකද අපේ සද්දේට පොඩි ඒකිට නිදාගන පුලුවන් කියලද?  එහෙව් එකේ අංගොඩ පලාතේ සෙට් වෙන්න චෑන්ස් එකක් දුන්න එකත් ලොකු දෙයක්. ඒ විතරක් නෙවෙයි තම තමන්ගේ වැඩ කටයුතු අස්සේ දුවගෙන ආපු කට්ටියටම ස්තූතියි. හසා ආවට ඌ ආවේ අන්ඩක් කඩාගෙන කොර ගහ ගහා. මාමයිටත් හෙන කට්ටක් කාගෙන ආවා.  අවංකයත් වැඩ ඇරිලා නෝම්බි එහෙම ඇරලා පිම්මේ ආවා. එතකොට ගාල්ලේ ඉඳන් ගෙදරට බොරු කියලා ආපු පිසා මල්ලී, වැඩ අස්සේ රෑ 9ට හරි ආපු අභීත අයියා, සෝරො, මෙකී නොකී හැමොටම බොහොමත්ම ස්තූතියි. අනික ඒ රෑ ජාමේ මාව කොළඹ නුවර පාරට ගෙනත් දැම්මේ අභීත අයියා. පලයන් කියලා කීවට මාව බස් එකක නග්ගලා තමයි මාමයිටා ආපහු ගියේ. ඉතින් කස්ටියටම බොහොමත්ම ස්තූතියි....   ඊළඟ වතාවේ නිවාඩුවට ආවහම ආයෙත් සෙට් වෙන්න බැරියෑ....

නිවාඩු නැතිවුන නිවාඩුව.

ඔන්න සෑහෙන්න කාලෙකට පස්සේ ලියන්න කියලයි සූදානම.....  ගිය මාසේ මම ලංකාවට ගියා. ඉතින් ලංකාවට ගියහම හුස්ම ගන්නවත් වෙලාවක් නෑනේ... අනිත් එක ගියේ සති 2කට....  බ්ලොග් එක ලියනවා තියා ජාලෙට එබුනෙත් එහෙ මෙහෙ දුවන ගමන්... ලංකාවෙන් ආපු ගමන් පෝස්ට් එකක් දාන්නම් කියලා හිතාගෙන හිටියත් ඇවිල්ලා බලද්දි මගේ කොම්පීතරේ ලෙඩ වෙලා....  ඕවා මේවා අස්සේ අද තමයි තිබ්බ ප්‍රශ්න විසඳගෙන ලියන්න සෙට් වෙන්නේ.....

මම ලංකාවට ගියේ මාස 9ට පස්සේ. යනවා කියලා හරියට තීරණය කරගෙනත් නෙවෙයි හිටියේ. ඒත් හදිස්සියේම වගේ යැවුනා. ඒ ගැන විස්තර පස්සේ පෝස්ට් එකක දාන්නම්. මේ පාර හදිස්සියේ ගිය නිසාත්, වැඩිය නිවාඩු නැති නිසාත් මගේ යාළු මිත්‍රයන්ට නොකියා හොරෙන්ම තමයි ගියේ. කොහොම ගියත් කස්ටියට ආරංචි වෙනවා. ඊට පස්සේ බැනුම් එහෙමත් අහගත්තා. මොනවා කරන්නද? කාලය සීමිත නිසයි එහෙම කරේ. එහෙම නැතුව යාළු මිත්‍රකම් අමතක කරලා නෙවෙයි. අනික මම නිවාඩුවට ආවට යාළුවන්ට නිවාඩු නෑනේ. ඒ නිසා ඒ අයටත් මාව මුණගැහෙන්න අමාරුයි. සමාවෙන්න ඕනේ කස්ටිය නොකියම ඇවිත්, නොකියම ගියාට. ඒ හිටපු දවස් 15 ගෙවුනේ හරියට දවස් දෙකක් වගේ. නිවාඩුවට ගියාට මොකද කිසිම නිවාඩුවක් නම් තිබුනේ නෑ. නිවාඩු ගත්ත නම් ගොඩක් දේවල් මඟ ඇරෙනවා. මාස ගාණකින් ගිය නිසාද මන්ද ලොකු වෙනසක් නම් දැනුනේ නෑ. හැබැයි මඟ තොට එහෙ මෙහෙ යද්දි ලංකාවට එන විදේශීය සංචාරකයෝ ප්‍රමාණය නම් ගොඩක් වැඩිවෙලා කියලා හිතුනා. බොරු කියන්නේ මොකටද ආසියාවේ ආශ්චර්යය නම් දැක්කේ නෑ ඕං... කවදා දකින්න වෙයිද දන්නෙ නෑ ඒක නම්.

මම ලංකාවට එනකම් මඟ බලාගෙන හිටපු අපේ කසුන් අයියගෙ පොඩි උන් ටිකට හැම පාරම වගේ මේ පාරත් බලාගෙන හිටියේ මාත් එක්ක කොහේ හරි රවුමක් ගහන්න. පොඩි උන්ට ඉතින් ඔය ස්වාභාවික සෞන්දර්යය, පෞරාණික නටබුන්, ඓතිහාසික සිද්ධස්ථාන බලන්න නෙවෙයිනෙ ඕනේ. උන්ට ඕනේ කොහේ හරි ගිහින් ඇති වෙනකම් දඟලන්න. ඒ නිසා සෙට් එකත් එක්ක ගියා පේරාදෙණිය උද්‍යානයට. ( අවුලෙන් වගෙ බලන්න දෙයක් නෑ. පොඩි උන් එක්ක යන්න පුලුවන් තත්වයක් තිබ්බා ) ලංකාවට ගියත් හරි විශේෂයෙන් කොහෙ හරි ගියා කියලා  ගියේ ඔය පොඩිඋන් එක්ක ගිය ගමන විතරයි. ඔය පල්ලෙහා ඉන්නේ කස්ටිය තමයි.

ඔය ගමනෙන් පටන් ගත්ත පටන් ගැනිල්ල ලංකාවෙන් එන්නේ හෙටයි කියන කම් දිව්වා. ඊළඟට විශේෂ වැඩකට තිබ්බේ මගේ බොහෝම හිතවත් මිත්‍රයෙක්, අසල් වැසියෙක් වන තාරක අයියගේ මඟුල. ඒකත් රස ආකරයක්.අනේ ඌ  පැණි හඳේ යන අතර මඟ කස්ටිය උගේ ඇඳුම් මල්ල උස්සලා ගිනිවිජ්ජුම්බරයයි එතන. අනික මනමාලිව කැන්දගෙන එන දවසෙත් කස්ටිය ඌට වද දීලා. ඒවා ගැන විස්තර වෙනම පෝස්ට් එකක ලියන්න ඕනේ.
ආපු දවසට පහුවදාම අපේ ඕනේ අයියා නොහොත් ඇන්ඩයියාට දන්වලා යැව්වා. කොහොම කොහොම හරි බ්ලොග් යාලුවොත් කීප දෙනෙක් සෙට්වුනා. ඇන්ඩයියලගේ ගෙදර තමයි සෙට්වුනේ. ඒකත් බොහොම වැදගත් ඉවෙන්ට් එකක්. බ්ලොග් වලින් හම්බවෙලා දුක සැප බෙදාගත්ත කස්ටිය සයිබර් අවකාශයෙන් එලියේ ඇත්තටම දැකලා හම්බවෙලා කතා කරන්න ලැබුන එක ගැන නම් අප්‍රමාණ සංතෝෂයි... ඇන්ඩයියට බොහොමත්ම ස්තූතියි ඒ වගේ අවස්ථාවක් සැලසීම සම්බන්ධයෙන්.  අපේ මේ සුහද හමුව ගැනත් වෙනම පොස්ට් එකක් ලියන්න ඕනේ. කොහොමහරි ඔය නිසා පහුගිය මාසෙම මුකුත් ලියාගන්න බැරිවුනා. මේ ලිවේ නම් පෝස්ට් එකක්ම නෙවෙයි. පහුගිය කාලේ බ්ලොග් එක පැත්තට එන්න බැරි වුන එකට නිදහසට කරුණු. කොම්පීතරෙත් ගොඩ නිසා ගොඩයා නැවතත් කරලියට....

ජිවිතයේ ඉඩ කඩ...............

අන්තර්ජාලයේ සැරිසරද්දී හම්බවෙන කතා අතරේ ජීවිතේට වැදගත් වෙන, වටින දේවල් ඉඳලා හිටලා අපිට හම්බවෙනවා... වටිනවා කිවේ සමහරවිට ඒ ගැන පොඩ්ඩක් හිතලා බැලුවොත් අපිට අපේ ජිවිතේ ලේසි කරගන්න ඉඩ තියනවා. මේ ලියන්න යන සිද්ධියත් එහෙම එකක්. ගොඩක් අය අහලා ඇති කියලත් හිතනවා. ඒත් කමක් නෑ දන්න සිංහලෙන් ලියනවා.

ඔන්න දවසක් දර්ශන විද්‍යාව උගන්නන මහාචාර්යවරයෙක් ආවා පන්තියට ජිවිතය ගැන දේශනයක් දෙන්න. මහාචාර්යවරයාගේ මේසේ උඩ ලොකු හිස්  භාජනයක් තියලා තියනවා. මහාචාර්යවරයා කිසිම කතා බහක්  නැතුව ලොකු ටෙනිස් බෝල පෙට්ටියක් හැලුවා අර ලොකු භාජනේට. දැන් අර ලොකු භාජනය පිරෙන්න ටෙනිස් බෝල. ඊට පස්සේ තමන්ගේ ශිෂ්‍යයන්ගෙන් ඇහුවා " මේ හිස්ව තිබ්බ භාජනය පිරිලද නැද්ද ?? " කියලා. ශිෂ්‍යයෝ සියලුම දෙනාම භාජනය පිරිලා තියෙන්නේ කියලා කිවා.... " හොඳයි " කෙටි පිළිතුරක් දුන්න මහාචාර්යවරයා නැවත තවත් පෙට්ටියක් ගත්තා. ඒ පෙට්ටිය පිරිලා තිබ්බේ පබළු වලින්. මහාචාර්යවරයා නිහඩවම ඒ පබළු පෙට්ටියත් අර ලොකු භාජනයට හැලුවා....  ලොකු ටෙනිස් බෝල අතරේ තිබ්බ හිදැස් අතරින් ඉඩ කඩ හොයාගෙන ඒ පබළු ඔක්කොමත් අර භාජනයට පිරුනා. නැවතත් මහාචාර්යවරයා අර පළමු ප්‍රශ්නයම ශිෂ්‍යයන්ගෙන් ඇහුවා. ඒ පාරත් ශිෂ්‍යයන් මහාචාර්යතුමා සමඟ එකඟවුනා. ඒ භාජනය පිරිලා තියෙන්නේ කියලා. නැවතත් නිහඬවුන මහාචාර්යවරයා තවත් පෙට්ටියක් ගත්තා. මේ වතාවේ ඒ පෙට්ටිය පිරිලා තිබුනේ වැලි වලින්. එතුමා නිහඬවම වැලි ටිකත් භාජනයට හැලුවා. අර ටෙනිස් බෝල, ලොකු පබළු අතර තිබුන පුංචි ඉඩ කඩ හොයාගෙන ඒ වැලි ටිකත් රිංගුවා. වැලි ටික හලලා ඇහුවා " දැන් මේ භාජනය පිරිලද? " කියලා. ශිෂ්‍යයන් සියලුම දෙනා මේ වතාවෙත්  ඒකමතිකව එකඟවුනා භාජනය පිරිලා කියලා.  හීන් හිනාවක්‌ මුණේ රදවා ගත්තා මහාචාර්යවරයා මේසේ යට තිබ්බ වයින් විදුරු දෙකක් අරන් ඒ විදුරු දෙකත් හැලුවා  අර ලොකු භාජනයට. කොච්චර පිරුනා කිවත් කිසිම කරදරයක් නැතුව අර වයින් විදුරු දෙකත් භාජනයට රිංගුවා.....   මහාචාර්යතුමාගේ පුරුදු ප්‍රශ්නය ඇහුවා ආයෙත්. " දැන් මොකද කියන්නේ ?  මේ භාජනය පිරිලද නැද්ද ?"  මුහුණේ සිනා රදවාගත්ත ශිෂ්‍යයන්ගේ පිළිතුර වුනේ "ඔව්. භාජනය පිරිලා" කියලා...........

මේ වතාවේ මහාචාර්යතුමා තමන්ගේ කටහඩ අවදිකලා. " මේ ලොකු භාජනය කියන්නේ අපේ ජිවිතේ කියලා හිතන්න. මේක මුලින්ම හිස්. හැබැයි ඒකට පිරුන ටෙනිස් බෝල කියන්නේ අපේ ජිවිතේ වඩාත් වැදගත් දේවල්. අපේ පවුල, දරුවෝ, සෞඛ්‍යය වගේ දේවල්. අනිත් මොනවා නැති උනත් අපේ ජිවිතේ ඉතුරුවෙන දේවල්. ඒ දේවල් නැතිව ජ්විතේ අරමුණක්  නැතුව යනවා. ඒ නිසයි ඒවා වඩාත් වැදගත් වෙන්නේ. දෙවනියට දාපු පබළු වලින් කියන්නේ ජිවිතේ හම්බවෙන අනිත් ප්‍රශ්න..  රස්සාව, ගෙවල් දොරවල්, යාන වාහන. මේවට ලැබෙන්න අපේ ජිවිතේ දෙවැනි තැන.... වැලි වලින් කියන්නේ ඔය දේවල් වලට අමතරව අපේ ජිවිතේ හම්බවෙන සියලුම දේවල්..... ඉතින් අපි මුලින්ම වැලි පිරෙව්වා නම් අපේ ජීවිතේට අපට ටෙනිස් බෝලවත් පබළුවත් දාන්න ඉඩක් ලැබෙන්නේ නෑ....  ඒ දේම සමාන වෙනවා අපේ ජිවිත වලටත්.ජිවිතේ අපිට ලැබෙන පොඩි පොඩි දේවල් මත්තේ අපේ ශක්තිය, කාලය, ධනය වැය කරන්න ගියොත් අපේ ජිවිතේ වැදගත් වෙන දේවල් වලට ඉඩක් නැතිවෙනවා. සමහරවිට අපිට ඒක තේරෙනකොට අපි ගොඩක් පරක්කු වෙන්න පුළුවන්.  ඒ නිසා ජිවිතේ වැදගත් දේවල් වලට වැඩි අවධානයක් යොමු කරන්න... දෙමව්පියෝ ගැන, පවුල ගැන, ළමයි ගැන බලන්න, සෞඛ්‍යය ගැන බලන්න, ඒ වෙනුවෙන් කාලය වැය කරන්න ලෝබ වෙන්න එපා. මොකද ජිවිතේ වැදගත්ම දේවල් වලට ඉඩ තියනවා කියන්නේ දෙවැනියට තුන් වෙනියට වැදගත් වෙන දේවල් වලටත් අනිවාර්යයෙන් ජීවිතෙන් ඉඩක් ලැබෙනවා කියන එකයි. හරියට ටෙනිස් බෝල පුරවපු භාජනයට පබළු, වැලි පුරවන්න ඉඩ තිබ්බා වගේ... " මුළු විස්තරේම කියලා ඉවර වුන මහාචාර්යතුමා නිහඬ වුනා......

ඒත් එක ශිෂ්‍යයෙක් අත උස්සගෙන ඉන්නවා ප්‍රශ්නයක් අහන්න බලාගෙන. මහාචාර්යවරයා තම ශිෂ්‍යයාට අවස්ථාව ලබා දුන්නා. " ඔබතුමා  සියලුම දේවල් ගැන පැහැදිලි කළා. ඒත් අර අන්තිමට භාජනට හලපු වයින් විදුරු දෙක ගැන සඳහන් කලේ නෑ... මොකක්ද ඒ වයින් විදුරු දෙකෙන් කියන්නේ ? ".  බොහොම හයියෙන් හිනාවුන මහාචාර්යවරයා " බොහොම සතුටුයි ඒ ප්‍රශ්නේ අහපු එක ගැන. අනිත් අයට ඒක මඟ අරුනා. ඒ වයින් විදුරු දෙකෙන් කියන්නේ මේ හැමදේකින්ම අපේ ජිවිතේ පිරිලා තිබ්බත්, අපට මොනතරම් ප්‍රශ්න තිබ්බත් ඕනෙම වෙලාවක යාලුවොත් එක්ක වයින් විදුරු දෙකක් බොන්න ඉඩ අපේ ජිවිත වල තියනවා කියන එකයි." කියලා දේශනය හමාර කලා.  මේක කියෙව්වහම මටත් හිතුනා සමහර වෙලාවට වැදගත් නොවන දේවල් වලින් අපි ජිවිතේ පුරවාගෙන කරදර වෙනවා කියලා.... හොඳයි කියලා හිතුන නිසා ලීවා. අඩු පාඩු තිබ්බොත් සමාවෙන්න....   

වන සිව්පාවුන් වැනි මිනිසුන් මැද..............................

මේ මිනිස් සමාජය තුල මිනිසත්කමින් පිරුණු මිනිසුන් බොහෝ හිඟ වුවද තිරිසනුන්ගෙන් නම් කිසිම අඩුවක් පාඩුවක් නැත. තිරිසන් යන වචනය මිනිසුන්ට හරියටම ගැලපෙන බවයි මගේ හැඟීම.  බුදුහාමුදුරුවන් දේශනා කල ආකාරයට තෘෂ්ණාව සියලුම සත්වයන්ට පොදුය. ඒත් මිනිසුන් වන අපට ලැබී ඇති බුද්ධියේ මහිමෙන් අප කල යුත්තේ මේ ආසාවන්, තෘෂ්ණාවන් වලින් හැකිතාක් දුරට ඈත් වී සිටීමයි. ඒත් බැලූ බැලූ අත අපේ සමාජය තිරිසන් මිනිසුන්ගෙන් පිරී ඉතිරී ඇත. බුද්ධියට ඉඩක් නැත. මේ ලියන්න යන්නේද තවත් තිරිසනෙක් පිළිබඳවයි. තිරිසනුන් පිළිබඳව ඕනෑ තරම් කතාන්දර, උදාහරණ, විස්තර ඇති බව දනිමි. නමුත් මේ කතාව ඇසුන වෙලේම ලියනවා කියා සිතුවේ අනේ අපොයි කියා මට කියවුන නිසාමයි. ඉතින් මේ කතාවත් ඒ තිරිසන් කතා ගොඩට එක් වන තවත් එකකි.

මේ කතාව මට කිවේ මගේ හිත මිත්‍රයෙකි. මිත්‍රයෙක් කියනවට වඩා ඔහු මාගේ වැඩිමල් සොහොයුරෙක් වැනිය. ඔහුගේ අනුදැනුම සහ අවසරය ඇතුව කතාව මම මෙසේ ලියමි.......    මේ කතාවේ කතා නායිකාව  වෛද්‍ය ශිෂ්‍යාවකි. වෛද්‍ය පීඨයේත් ඇගේ අධ්‍යාපන කටයුතු බොහෝ සාර්ථකව කෙරීගෙන ගිය අතර හදිස්සියේ ඇයට අසනීප තත්වයක් ඇතිවිය.  මෙය ශාරීරික අසනීප තත්වයක් නොව මානසික අසනීප තත්වයකි. පොඩි දේටත් සියදිවි හානි කරගැනීමට තැත් කරන, මානසිකව වැටීමට හැකි පතුලටම වැටුන, දවසේ පැය 24ම උපරිම මානසික පීඩනයෙන් ඇය කල් ගෙවන්නට විය. වාසනාවට ඇය වෛද්‍ය ශිෂ්‍යාවක් විය. ඇය වටා නිරන්තරයෙන් වෛද්‍යවරු, වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයෝ, ආචාර්යවරු, මහාචාර්යවරු ගැවසුන බැවින් මේ සම්බන්ධව ඒ සියළුදෙනාගේ නිරන්තර අවධානය නිසා මේ රෝගී තත්වයට හේතු කාරණා එලි පෙහෙළි විය. නමුත් ඒ ඇත්ත බොහෝ තිත්තයි.

ඇයගේ මේ රෝගී ලක්ෂණ වලට හේතුව වුයේ  මීට අවුරුදු දහයකට දොළහකට උඩදී ඈ ලැබූ අමිහිරි කටුක අත්දැකීමකි.  මේ සොයුරියට වයස අවුරුදු 13දී ඇයගේ ඥාති සොයුරෙකුයැයි කියන තිරිසනෙකු විසින් ඇයව දුෂණය කර ඇත. ඇය මේ පිළිබඳව කිසිවෙකුට නොකියා ඒ කම්පනය, වේදනාව, නීරස සියළුම දේ හිතේ තද කරගෙන මෙතුවක් දුර ආවාය. ඈ ආ දුර එසේ මෙසේ දුරක් නොවෙයි. අවුරුදු දහතුනේ සිට මෙවැනි මානසික තත්වයක් යටතේ සාමාන්‍ය පෙළ, උසස් පෙළ,සියළුම කඩයිම් ජයගැනීම ලේසි පහසු කර්තව්‍යයක් නොවේ.  නමුත් අන්තිමේ කොහොදෝ සිටි පව්කාරයක්ගේ පව් ඈ පසු පසු ඇවිදින්ය. මෙතුවක් දුර මේ සියලු දුක් වේදනා ඈ දරාගත්තේ කෙලෙසදැයි මට සිතාගත නොහැකිය. නමුත් තව දුරටත් ඇගේ සිතට දරාගැනීමේ හැකියාවක් නොමැත. අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේ පීඩිතව සිටි සිතේ ශක්තිය දිය වී ගොස්ය.... ඒ හේතුවෙන් ඈ මානසික රෝගියෙක් බවට පත් වී හමාරය. මේ සිද්ධියෙන් පසු අනාවරණය වී ඇත්තේ මේ සොයුරිය කෙලසූ තිරිසනා විසින්ම ඔහුගේ ඥාති සොහොයුරියන් කීපදෙනක් කුඩා කාලයේදී කෙලෙසා ඇති බවයි. මෙවැනි පිරිමින් දුටුවිට පිරිමිකම ගැන මටම ලැජ්ජා සිතෙයි. මුන් පිරිමිද ?  අවුරුදු හිරිමල් යෞවනය යනු කෙතරම් සුන්දර කාලයක්ද ? පිපෙන්න ලං වූ මලක් තලන්න තරම් මිනිසුන්ගේ සිත් රුදුරුය. අනාගතයේදී සමාජයට වැඩදායි යහපත් පරපුරක්  බිහිකරන්නට අපේ ලොකු පුටුවල උදවිය සම්මන්ත්‍රණ, සාකච්චා, වැඩමුළු පවත්වති. නමුත් වර්තමානයේ දුර්ගන්ධය පතුරවන කුණු සොදන්නේ නැතිව අනාගතයක කෙලෙස පවිත්‍ර කරන්නද ??  නොමිනිස්සුන්ගේ වැරදි වලට දුක් විඳින්නේ කිසිවක් නොදන්නා අහිංසකයින් නොවේද ??

වාසනාවකට මේ සොයුරියට වෛද්‍ය පිඨය තුලින්ම වචනයේ පරිසමාප්තයෙන් යුතු මනුස්සයෙක් මුණගැසී ඇත. මගේ හිතවතා කී ආකාරයට ඔහු ඇයව හොඳින් තේරුම් ගෙන ඇයට ජිවිතෙට අවශ්‍ය සවිය, අත්වැල නිබඳව සපයමින් සිටී. එම නිසා ඒ සොයුරියට ජිවත්වීමේ වාසනාව ලැබී ඇත. මා එසේ කිවේ ඈ කීපවරක් සිය දිවි හානි කරගැනීමට තැත් කර ඇති නිසාය. ඔහුත් වෛද්‍යවරයෙකු නිසා ඇයව තේරුම් අරන් ඈයට සවියක් වීමට හැකියාව ඇත. නමුත් අසරණ වූ සැමටම මෙවැනි පිළිසරණක්  නොලැබෙයි. අපේ සමාජය කරන්නේ අසරණ වූ කෙනෙක් තවත් අසරණ කිරීමය. අපේ මිනිසුන් " පට්ට බැල්ලි " කියා හඳුන්වන ගැහැණිය මේ ආකාරයෙන් කාගේ හෝ අතවරයට ලක් වී අසරණ වූ කෙනෙක් විය හැක. කකුලක් නැති මිනිහෙක්ට " අබ්බගාතයා " කියා කීවද ඒ මනුස්සයාගේ කකුල රට වෙනුවෙන් කල යුද්ධයේදී  අහිමි වූවා විය හැක. තරබාරු කෙනෙකුට " තඩියා" කියා උපහාස නැගුවද ඒ මනුස්සයා කිනම් හෝ අසනීපයකින් පෙලනෙවා විය හැක. එම නිසා අසරණ වූ කෙනෙක් උපහාසයට ලක් කරද්දී අවමයෙන් දෙපාරක් සිතා බලමු.  මෙවැනි තත්වයන්ට පත් වූ අසරණයින් කොතෙක්දැයි අපි නොදනිමු. ඒත් හැමදාමත් පත්තරයක මෙවැනි සිදුවීම් වාර්තා වෙයි. ඒ සමාජයට හෙළිදරව්වන සිද්ධීන් පමණයි. මෙවන් තිරිසනුන්ටදඬුවම්ද නැත. දඬුවම් විඳින්නේ අසරනයින්ය. කෙසේවතත් මෙවැනි තිරිසනුන් ඉපදුනේ මවකගේ කුසින්මදැයි සැක මතුවේ.... සියළුම දෙනාට සොහොයුරියන් නැතත් අම්මාලා සිටී. නමුත් කාන්තාව සෙල්ලම් බඩුවක් යැයි සිතන පිරිමින් දුටුවිට මට නම් මගේ පිරිමිකම ගැන ලැජ්ජා සිතේ. එනමුත් බහුතර තිරිසනුන් මැද ඉඳ හිට හෝ මිනිසුන් හමුවීම සතුටට කරුණකි. මේ සිද්ධිය ලිවේ මගේ හිතට දැනුන කම්පනය හේතුවෙනි. මෙතුවක් කල් දුක් ගැහැට විඳගෙන තම ජිවිතේ මුහුණ දුන් නීරස, කටුක සිද්ධියෙන් පසුබට නොවී  ජිවිතේ සාර්ථක කරගැනීමට ඒ සොයුරිය ගත් උත්සාහය පිබඳව මගේ ඇත්තේ අප්‍රමාණ ප්‍රීතියකි. ඇය මෙතුවක් දුර ආවේ නැත්නම් ඇයට සිදුවන්නේ සිය දිවිහානි කර ගැනීමටයි.  නමුත් ඇය මේ පිළිබඳව හෙළිදරව් කළා නම් සමහරවිට ඇයට ඇයගේ අනිකුත් ඥාති සොහොයුරියන් බේරාගැනීමට ඉඩ ප්‍රස්තාව තිබුණි. ඒත් ඒසේ වූවා නම් ඇයට ජිවිතේ ජයගැනීමට ඉඩක් අපේ කුරිරු සමාජය ඉතුරු කරන්නේ නැති බව මට විශ්වාසයි. මම බුදු දහම විශ්වාස කරමි. ඒ නිසා උසාවියෙන් දඩුවම් නොලැබුනද මෙවැනි තිරිසනුන්ට කර්මය කෙදින හෝ පලදේ යැයි විශ්වාස කරමි.........

මේ සිද්ධිය මගේ කන වැටුන සැනින් එක්තරා ගීතයක් මගේ මතකයට එබිනි.......

වන සිව්පාවුන් වැනි මිනිසුන් මැද
දෙවි දේවතාවුන් වැනි මිනිසුන් ඇත
ඒ දේවතාවන් දිව්‍යාංගනාවන්
මනු ලෝ තලයේ වාසනාවන්

වල්මත් වූවන් දැක මහ වන මැද
යා යුතු මාවත පෙන්වා
ඒ දෙස බලමින් සැනසෙන මිනිසුන්
ඉටු දෙවියන් ලොව සිටිනා

කඳුළු සලන්නන් කඳුළින් ගොඩ ගෙන
මුවගේ හසරැළි රඳවා
තුටු කඳුළින් නෙතු සරසන දෙවියන්

පුද දෙමු දෙවොලට කැඳවා 

ලෝකාන්තයට තව පොඩ්ඩයි - 2 කොටස ( වෙරි සමඟ ක්‍රිකට් )

2 කොටස කියලා ලියන්න පටන් ගත්තට ඇත්තටම මේක තමයි අන්තිම කොටස. තවත් කොටසක් ලියන්න තියාගන්න බලාපොරොත්තුවක් නෑ. කලින් පොස්ට් එක 1 කොටස  කියලා දාපු නිසා මේකට 2 කොටස කියලා දානවා. අනිත් කාරණය ඔය ඔබා මාමා, ඕනයා වගේ ඇල්කොහොල් ඇලජික් උපාසක මහත්තුරු ඉන්නවා නම් කරුණාකර මෙතනින් එහාට කියවන්න එපා....  ලොල්.........

කලින් පොස්ට් එක නැවතුනේ ලොරියා කරගත්ත වින්නැහිය ගැන කියලනේ... අනේ ඔන්න ඉතින් ලොරියගේ  කබරයා පාර යන අතරේ අපි නුවරඑලියට කිට්ටු කරා....  ආතල් අතරේ ලොරියාවත් බලා කියාගන්න ස්වේච්චාවෙන්ම යහපත් මානසික මට්ටමෙන් හිටපු අපේ උන් දෙන්නෙක් ඉදිරිපත්වුනා. අනිත් අයත් අතරින් පතර ඌ ගැන හොයාබලමින් නුවරඑලිය නගරයට සේන්දු උනා. මතක හැටියට ඒ වෙද්දී දවල් 12ට විතර. වාහනය නැවැත්තුවා රේස් කෝස් පිට්ටනිය කිට්ටුව පාර්ක්‌ එකෙන්. කොහේ යන්නත් කලින් ලොරියව කෙලින් කොරගන්න එපායැ.... නැතුව ඉතින් මූ කොහෙද ලොකාන්තේ යන්නේ.... කට්ටියම එතන නැවැත්තුවේ ඌට උවමනා බෙහෙත් ගන්න සහ කෑම ගන්න. උදේම දවසටම ඇති වෙන්න බීම ගත්තට කෑම ගැන වගක් තිබුනේ නෑනේ....  දැන් කන්න ගන්නේ මොනවද කියලා කට්ටිය සාකච්චාව. ඔය අතරේ අපේ කීපදෙනක් එලියට බැහැලා නුවරඑළියේ සුවය විඳිනවා. නුවරඑලිය පැත්තේ කරක් ගහපු උදවිය දන්නවා ඔය රේස් කෝස් පිට්ටනිය කිට්ටුවමයි නගර සභාවයි, නගර සභා පිට්ටනියයි තියෙන්නේ. අර එලියට බැහැලා නුවරඑලි හුලං වැදි වැදී හිටපු අපේ අයගේ ඇහැ ගියා ඔය නගර සභා පිට්ටනියට.  අපේ ගුරයි අපියි කන්න ගන්න දේවල් ගැන කතා කර කර ඉන්න අතරේ අරුන් ටික ආවා. " අයියේ මේ ග්‍රවුන්ඩ් එක පට්ට. මෙතන ගහමු ක්‍රිකට්. මොන ලොකාන්තේද ? මෙහෙම ආතල් එකක් ගන්න වෙන්න නෑ. ගිහින් බලන්නකෝ ග්‍රවුන්ඩ් එක කොහොමද කියලා ? "  අපේ ගුරත් ක්‍රිකට් පිස්සෙක්. ආයේ මොනවත් කතා නෑ " එහෙනම් ක්‍රිකට් ගහමු.  මල්ලි කෑම ගන්න දැන් යන්න ඕනේ නෑනේ. තව බෝතල් දෙකකුත් තියනවා, වෙරි පිටම ක්‍රිකට් ගහමු. ඒකත් පට්ටම ආතල්නේ". ඔන්න දැන් සෙට් එක තීරණය කරලා ඉවරයි ක්‍රිකට් ගහන්න. ඔන්න දැන් ලොරියාගේ ප්‍රතිකර්ම ගැන මතක නෑ...  අනික ලොරියත් වීරයා වගේ කිවා අවුලක් නෑ, ලොකාන්තේ යන්නේ නැත්නම් ඌත් ක්‍රිකට් ගහන්න එනවයි කියලා... උගේ ආසාවනේ.. අපිත් මුකුත් කිවේ නෑ.

එතන හිටපු උන් ගොඩදෙනෙක් මාත් ඇතුළුව ලොකාන්තේ කීප පාරක්ම ගිහින් තියනවා. ඉතින් ආයෙත් ඔතනට ගියා කියලා අමුතු ආතල් එකක් අපිට නෑ... ඒ නිසා අපි ඔක්කොම ක්‍රිකට් ගැහිල්ලට මනාපෙ දැම්මා. ඒ අස්සේ දෙන්නෙක් නහයෙන් අඬනවා " අඩේ මොකක්ද බං.. ලොකාන්තෙට තව පොඩ්ඩයි...  ඒ ටිකත් යමංකො... අපි දෙන්නා ගිහින් නෑ බං". ඒත් දෙන්නා තේරුම් ගත්තා කියලා තේරුමක් නෑ කියලා. අනිත් සෙට් එකම ක්‍රිකට් ගහන්න ලැහැස්තිය... ලොරියා විතරක් කිසි සද්ද බද්දයක් නැතිව පාඩුවේ.....   අපේ පුරුද්ද තමයි කොයි ලෝකේ ගියත් බැට් දෙකකුයි, විකට් කණු 3යි දාගෙන යන එක.. බෝලයක් නම් මගින් ඕනේ වෙලාවක ගන්න බැරියෑ...  ඔන්න දැන් කස්ටියම ක්‍රිකට් ගහන්න සූදානම. කෑම ගන්න එක පැත්තකින් තියලා තුන් හතර දෙනෙක් ගියා බෝලයක් ගේන්න. අපි කට්ටිය  අවශ්‍ය අඩුම කුඩුම අරන් ග්‍රවුන්ඩ් එකට ගියා. ලොරියත් ක්‍රිකට් ගහන්න එනවා කියපු ලැජ්ජාව නිසා අමාරුවෙන් අමාරුවෙන්  අපේ පස්සෙන් ග්‍රවුන්ඩ් එකට ආවා. ඔන්න විකට් කණු හිටවලා කට්ටියම බොලේ එනකම් බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ අස්සේ නගර සභාවේ මනුස්සයෙක් ඇවිත් කොක්කක් දැම්මා... බුක් කරන්නේ නැතුව ග්‍රවුන්ඩ් එකේ සෙල්ලම් කරන්න බෑ කියලා. පස්සේ අපේ ගුරු අයියා ගිහින් ගානක් ගෙවලා හවස 5.30 වෙනකම් පිට්ටනිය අපිට අයිතිකරගෙන ආවා.  ඔය අස්සේ ඈත තියන ඉවුරකට හේත්තු වෙලා මොකක්ද එකෙක් අත උස්සගෙන ඉන්නවා.... අර පන්තියේ නම් ලකුණු කරන කොට අත උස්සනවා වගේ. ටිකක් අපේ ලොරියා වගේ.. ඌත් අමාරුවෙන් අපි පස්සෙන් ආවනේ.. බැලින්නම් ඌ තමයි... වෙරි මරගාතේ කොහේහරි යන්න ගිහින් යන එන මං නැතුව මිනිහා ඉන්නවා. අතක්  වනන්නවත් පණ නැතුවද කොහෙද අත උස්සගෙන. අපේ හදිසි විහිදුම් බලකායේ දෙන්නෙක් යැව්වා මිනිහට මොනවාහරි කරන්න කියලා. මොනවාද ඉතින් දෙන්නා ගිහින් ඌව බස් එකේ හොඳ වමනේ දාන්න එහෙම පහසු තැනක් බලලා සතපවලා ඇවිල්ලා. ලොරියාගේ ජවනිකාව එතැනින් නිමි....   

මෙන්න මේකයි ඔය කියපු ග්‍රවුන්ඩ් එක 

ඔන්න දැන් බෝලත් ගෙනාවා. කට්ටිය පිල් දෙකකටත් බෙදුනා. ක්‍රිකටුත් ගසා ඇත. ඒත් එදා තමයි නියම ක්‍රිකට් ගැහුවේ..  පන්දු යවන අන්තයේ කඩුල්ල ගාව බෝතලෙයි, කොකාකෝලා එකයි, බයිටුයි. මොකද ඕවර් එකක් දාපු ගමන් කට්ටියට වෙරි බහිනවා. ඉතින් ඕවර් එකක් දාපු එකා එතනින් යනකොට එකක් අරගෙන ඕවර් එක දාන්න කලින් හිටපු තත්වයට ඇවිල්ලා තමයි යන්නේ... අප්පා අන්න ක්‍රිකට්....  එකෙක් දෙනෙක් ඇරෙන්න අනිත් උන් ඔක්කොම වෙරි පිට. අර සිහියෙන් හිටපු උන්ගේ මොලේ අවුල් වෙලා වෙරි උන් කරන වැඩ දැකලා. ඒත් වෙරි පිට සෙල්ලම් කරපු උන් තමයි හොඳම ආතල් ගත්තේ...  එකෙක් ආවා බෝල් කරන්න. ඇවිල්ලා බෝල් කරන පැත්තේ විකට් එක ලඟට වෙලා කල්පනාව. ඉවසලා බැරිම තැන ඇහුවා මොකද කියලා. " අඩේ විකට් එකට කණු තුනයි නේද බං ? ඒත් මේ විකට් එක වැටක් වගේ පෙන්නේ මොකද ??? " ඔන්න ඌට තිබ්බ ප්‍රශ්නේ. තව එකෙක් බොලේ අරගෙන  " අඩේ මම කොයි කනුවටද බොලේ දාන්න ඕනේ " එක එකාට එක එක ප්‍රශ්න. අනිත් එක බුල් ලෝකයයි. ගහන උනුත් බුල් කෙලිනවා. බෝල් කරන එවුනුත් බුල ගහනවා, රකින උන් ඒ දෙගොල්ලන්ටම එහා...  හය හතර එහෙම යන්නේ හැකියාවට නෙවෙයි. වයිඩ්, නො බෝල් එක ඕවර් එකකට හයට වැඩියි. අපි ගහපු ක්‍රිකට් දිහා සිහියෙන් බලාගෙන හිටියනම් මොකක් හරි ආයේ ජීවිතේට ක්‍රිකට් බලන්නේ නෑ ෂුවර් එකටම.  රකින උන් වැනි වැනි බොලේ පස්සේ දුවද්දී අපිට පෙරලි පෙරලි හිනා... උන් අපිට හිනා වෙනවා, අපි උන්ට හිනා වෙනවා. කොහොම හරි උඩ පන්දු එහෙම ඔහේ අත අරිනවා... අපේ එකෙක් බැරිම තැන උඩින් එන බොලේ අල්ලන්න බැරි නිසා හතර යන එක නවත්තන්න හිතාගෙන බොලේ එන දිහා බලාගෙන බිම වාඩි උනා. මොකද උඩින් ආවට ඕක බම්ප් වෙලා බිම දිගේ යද්දී නවත්ත ගන්න පුළුවන්නේ...  අනේ උගේ කරුමෙට බොලේ ඌ හිටියට වඩා ගොඩාක් ඉස්සරහින් නැවතුනා. බොලේ එනකම් බලාහිටියට වැඩක්යැ... අයෙත් අමාරුවෙන් නැගිටලා බෝලෙට බැන බැන වැනි වැනි බොලේ ගන්න යද්දී අරුන් දෙන්නා හතරක් දුවලා ඉවරයි....  අම්මෝ එදා ඇඟම රිදුනේ ක්‍රිකට් ගැහුව අමාරුවට වඩා හිනා වෙච්ච අමාරුව නිසා... මිට කලින් වෙරි ක්‍රිකට් ගහලා නැත්නම් ට්‍රයි කොරලා බලන්න.... පට්ටම ආතල්.....  ඔන්න මම බොන්න කියලා එහෙම කියනවා නෙවෙයි...  ඔය අමද්‍යප මහත්තුරු එහෙම කොරන්න ඕනේ නෑ..  බොන උන් ඉන්නවා නම් බීලා ක්‍රිකට් ගහලා බලපල්ලා.....  අනිත් උන් බීපු උන් ක්‍රිකට් ගහනවා බලපල්ලා.... දෙකම ආතල්.......   වෙරි පිට ගහපු උන් දන්නවා රගේ...   කට්ටිය ක්‍රිකට් ගහල කනකොට හවස 6යි...  එතකොටත් ලොරියා කෙඳිරිගානවා. හැබැයි  ඒ බීම තමයි ලොරියාගේ පලවෙනි හා අන්තිම බීම... ඊට පස්සේ නම් ඌට " බො " ඇහෙද්දීත් මල පනිනවා....  අන්තිමට ඉතින් සියල්ලෝම සතුටින්  නුවරඑළියෙන් ශේප් එකේ පල්ලම් බැස්සා...

ලෝකාන්තයට තව පොඩ්ඩයි - 1 කොටස ( ලොරියා )

මම අර කලින් ඇහින්දාස් ගමනේ  විස්තර කියද්දීත් කීවනේ ගොඩයා කියන්නේ රට වටේ රස්තියාදු ගහන්න කැමති එකෙක් කියලා. විනෝදාංශය තමයි ඇවිදීම....   ඇවිද්ද පය කෝටි ගණන් වටිනවා කියනවනේ...   මේ කියන්න යන්නෙත් අපි ගියපු ගමනක් ගැන...

උසස් පෙළ දෙවැනි පාර කරන්න ලොකුම හේතුවක් වුනා අපට උගන්නපු අයියා කෙනෙක්. ගුරුවරයෙක් වෙන්න කලින්ම අපි අයියාව දන්නවා. අපේ ගෙවල් කිට්ටුව. මිනිහා කැම්පස් යන කාලේ ළඟ පාත ගෙවල් වලට ගිහින්  පන්ති කීපයක් කළා. අපිත් ඒ විදිහට අපේ ගෙවල් ළඟ තිබ්බ පන්තියකට ගියා. අපි අදටත් ඒ ගුරුවරයාට බොහෝ සෙයින් ගරු කරනවා. ඒත් ගුරුවරයාට වඩා අපේ තිබ්බා සහෝදරකමක්, හිතවත් කමක්.  ඒ නිසාම ඉස්සර හවසට අපි කට්ටිය එකතු වෙනවා. පන්තිය වෙලාවට ගුරු අනිත් වෙලාවට බුදු බොක්ක....  නටන පිස්සුවක් මිනිහත් නැටුවේ අපිත් එක්ක. එළියේ කොච්චර පිස්සු නැටුවත් පන්තියේදී ෆුල් සීරියස්... ගුරුවරයා කියන එක කවදාවත් අමතක වුනේ නෑ... අපේ උන් ගොඩ දෙනෙක් අද මිනිස්සු වෙලා ඉන්නේ අයියා නිසා. නමුත් මේ කියන අයියගේ නම නම් කියන්නේ නෑ... හේතුව අද වෙනකොට ඒ මනුස්සයා ටියුෂන් ක්ෂේත්‍රයේ බොහොම ජනප්‍රිය ගුරුවරයෙක්..  අදටත් ලංකාවට ගියහම දුවගෙන ගිහින් බලලා එනවා. ඒත් දැන් නම් ඉස්සර වගේ පිස්සු නටන්න නිදහස නෑ අපිට. කොහොමහරි මේ ගමන ගියේ අයියයි අයියගේ ක්ලාස් එකට ගිය අපි මල්ලිලා ටිකයි.... 

අපි ගියේ නුවරඑළියේ....  කට්ටියට ලෝකාන්තේ යන්න තමයි වුවමනා වුනේ... ඒ ගමන නම් ජීවිතේට අමතක නොවන ගමනක්... ඔන්න දැන් ගුරයි, ගෝලයෝ රොත්තයි ගමන යනවා...  ගුරු ගෝලකම් ඉතින් පන්තියේ විතරනේ......  ඉතින් පන්තියෙන් එළියේදී අර පරණ හිතවත්කම මිසක් ගුරු ගෝල සම්බන්ධකම නෑ... ඔන්න ගම්පොල කිට්ටුවට ආවහම කට්ටියට තෙල් ඕනේ වුනා.... ඔව් ඔව්.. තෙල් කිවේ නැටුම් තෙල් තමයි..... මොකද ඒ වෙද්දී උදේ 10 පහුවෙලා... ගම්පොල වටේම කැරකිලා තරමක් හොඳ ඒවායින් බෝතල් 3ක් 4ක් පටවගත්තා... යන ගමන් බස් එක ඇතුලේ ඕක කඩලා චොරකර ගන්න ඕනේ නැති නිසා පාරේ අයිනේ අර තියන පොඩි දිය ඇල්ලක් ළඟ ටිකක් ඇතුලට වෙන්න තියන ගල් පොත්තක් උඩ වාඩිවෙලා  දැන් කට්ටිය වැඩ අල්ලන්නයි ලැහැස්තිය. වැඩේ යන්නේ  වැඩිහිටි පිළිවෙලටනේ. ඔන්න අයියා නමෝ විත්තියෙන් වැඩේ ඇල්ලුවා.. දැන් අනිත අයත් සම්මාදන් වෙනවා.

ඔය අස්සේ අපේ ***** කිට්ටු කරා එතනට. කට්ටිය ඇහුවා මිනිහගෙනුත් ගන්නවද කියලා. ඔලුව වනලා මිනිහත් ආවා කරලියට. අපේ පුරුද්දක් තමයි බොන්නේ නෑ, කලින් බීලා නෑ කියන උන්ට බොන්න නොදෙන එක. ඉතින් පුරුදු ප්‍රශ්නේ අපි ඇහුවා මිනිහගෙන්....    " මචන් උඹ කලින් බීලා තියනවද ? "    "ඔව් බං කිසි අවුලක් නෑ. කෝ දියන්කෝ කෝප්පේ " කියලා මිනිහත් ගත්තා අර ප්ලාස්ටික් කෝප්පයක්. අපිත් ඔන්න කෝප්පෙත් එක්කම දුන්නා බෝතලෙත්. ගත්තා මනුස්සයා බෝතලේ අතට දාගත්තේ නැතෑ  අර අමුම අමුම සැරම සැර අරිෂ්ට කෝප්පේ පුරෝලම.  අපි ඔක්කොමල්ලා ඇස් දෙක කටේ දාගෙන බලා ඉන්නවා සීන් එක ? දැන් පොරට කලවම් කරන ඒවා දාගන්න ඉඩ නෑ. ඔන්න අමාරුවෙන් කොකා කෝලා බෝතලෙන් ඇබිත්තක් අර කෝප්පෙට වක්කර ගත්තා.  වටේ හිටපු අපි කට්ටිය ආයෙත් මුගෙන් අහනවා " අඩෝ උඹට ෂුවර්ද ඔහොම බොන්න පුළුවන් කියලා ?  උඹ කලින් බීලා තියනවා නේද ෂුවර් එකටම ?? ". මූ කෝප්පෙට වක් කරපු විදිහ ගැන සැක නිසා  අර දාගත්ත එක බොන්න නොදී ආයෙත් ප්‍රශ්න අහනවා. අරූ මල පිටම " ඔව් යකෝ, එක පාරක් කිවනේ " කියලා ගත්තා කෝප්පේ අතට. දැන් ප්‍රේක්ෂකාගාරය නිහඩයි. කස්ටියම මූ ඒක බොන හැටි නරඹනවා. ඒ අස්සේ කට පියාගෙන ඉන්න බැරි එකෙක් " උඹත් ගහන්නේ යමර ෂොට්නේ... යකෝ අපේ වයසේ එකෙක් ලොරි ෂොට් ගහනවා දැක්කමයි " කියපි. හිනා සද්දය අස්සෙන් කට්ටියම දෑස් අයාගෙන ඉන්නේ මූ ලොරි ෂොට් එක ගහනකං. මොකද ඒ කාලේ ඔහොම බොනවා කියන්නේ හෙනම හපන් කමක්... අපිත් එක්ක හිටපු වැඩිහිටියටත් ඒ කිවේ අර අයියටත් හෙනම අවුල් මුගේ වීරක්‍රියාව.

සෙට් එකම බලා ඉන්න අතරේ මූ විරියා වගේ ඇස් දෙකත් වහගෙන එක හුස්මට බී ගෙන බී ගෙන ගියා.....  බීලා ඉවර වෙලා බයිට් එකෙන් ටිකක් කටට හලාගෙන අර අරිෂ්ටේ තියන මිහිරි රසය පොඩ්ඩක් අඩු කරගෙන එහෙම
" අඩෝ බියර් වගේ නෙවෙයිනේ. මම මෙච්චර දවසක් බීවේ බියර්. යකෝ අද තමයි මේ සැර ජාතියක් ගත්තේ. ශික්...  මොනවා උනත් බියර් මෙච්චර අවුලක් නෑ. මේක පට්ට සැරයිනේ.." කියපි...  අපි සැට් එකටම කට උත්තර නෑ... වෙලා තියන දේ දැන් හොඳටම තේරෙනවා. මේ යකා බියර් වක්කරගෙන තියන පුරුද්දටනේ මේ බෝතෙලෙන් කට කපලා වක් කරගෙන තියෙන්නේ. මෙච්චර වෙලා කට්ටිය හිතාගෙන හිටියේ වක් කරගත්ත විදිහට ඌ හෙන බෙබා කියලා. මොකද හොඳට බීපු එකෙක්ට විතරයිනේ අමු අමුවේ එහෙම බොන්න පුළුවන්. මුගේ තියන පැහි කමට ඒක කලින් කිවේ නෑනේ.  දැන් අපි දන්නවා මූට නුදුරු අනාගතයේම අඳුරු වලාවක් පාත් වෙනවා කියලා. නුදුරු කියන්නේ ළඟ ළඟම.. මොකද ජීවිතේට බීපු නැති එකෙක් දෙයියනේ කියලා පලවෙනි පාරටම කෝප්පේ කට කපලා ගැහුවට පස්සේ ඌව උස්සගෙන යන්න වෙන්නේ කියලා අපේ අය අත්දැකීමෙන් දන්නවනේ...කස්ටියට අඩිය ඉක්මන් කරලා අඩි ගහලා ඉවර කරා. වැඩේ යන ගමනුත් අරූගෙන් අහනවා " මචං අවුලක් නෑ නේද ??  කැරකෙනවා වගේද ? " කියලා. අරුත් " නෑ බොල... ********  *******  මට එහෙම අවුලක් නෑ" කිය කිය අහන උන්ට බලු බැනුම් බනිනවා. ( ****වලින් කියවෙන්න අසභ්‍ය වචනයි ) කොහොම හරි කඩපු බෝතල් ඉවර කොරගෙන අර අපේ ලොරි ෂොට් ගහපු එකාවත් දක්කාගෙන අර දියඇල්ල ළඟින් පාරට ගොඩවුනා... ඊට පස්සේ තමයි කට්ටියගේ ඇඟට ලේ චුන්ඩක් ඉනුවේ. ඇයි හත්වලාමේ අර යකා ගල් පොත්ත උඩ ෆ්ලැට්වුනා නම් අපිටනේ කරගහගෙන ඇල්ලෙන් උඩට ගන්න වෙන්නේ.... එහෙම වුනානම් ඌ විතරක් නෙවෙයි තවත් උන් දෙතුන් දෙනෙක්  දියඇල්ල පල්ලේ නවතින්නත් ඉඩ තියනවනේ.....  ඔන්න කට්ටියම යහතින් බස් එකට ගොඩවුනා...  කෝකටත් ලොරි ෂොට් මල්ලිව දැම්මා අන්තිම පේලියේ ජනේලේ ගාවට... බස් එකේ ගමන පටන් ගන්නවත් එක්කම සිංදුවකුත් පටන් ගත්තා... අනේ බස් එක අඩි 10ක් ගියේ නෑ...
" ඕඕඕඕක්ක්ක්ක්...... " ලොරි ෂොට් මල්ලි පටන් ගත්තා කබරයා පාර......  නුවරඑලියට ගියාට පස්සෙයි හොඳම හොඳ රස දෙන්න පටන්ගත්තේ..... ඒ ටික ලබන සතියට..... ඔය ලොරි ෂොට් කතාව නැවතුනේ අන්තිමේදී  මිනිහට " ලොරියා " කියන ගෞරව නාමය පිරිනැමීමෙන් පස්සේ......

බල්ලෝ...............

කලින් පොස්ට් එකේ කිවනේ මේ පාර වෙනස් පොස්ට් එකක් ලියනවා කියල. ඉතින් වෙනසකට එක්ක ලියන්න හිතුනා බල්ලෝ ගැන.  බල්ලෝ මතක් වෙන්න එක හේතුවක් නම් අපේ ලංකාප්‍රිය අයියා ලියපු  බලු කතාව. අනිත් හේතුව නම් පොඩි කාලේ ඉඳං මාත් බල්ලන් ඇති කරාට දැන් ඒ සඳහා අවස්ථාවක් නොමැති වීමේ ශෝකය හා  නිතරම බලු වැඩ ගැන අපේ අය කතා කිරීම......  බල්ලා යනු ක්ෂීරපායී සිව්පා සතෙකි. පුරාතණයේ සිට මිනිසාගේ සමිපතම මිතුරෙකි. එම නිසා බල්ලන් ගැන කතා කිරීමට එක පොස්ට් එකක් ප්‍රමාණවත් නොවේවි කියා මම සිතමි.

බල්ලන් යැයි ගත් කල නානාප්‍රකාර බල්ලන් ඇත. බල්ලන් නොයෙකුත් අරමුණු වලින් ඇති කරයි. රාජකාරිය අනුව, දක්ෂතා අනුව, කරන වැඩ අනුව, පෙනුම අනුව බල්ලන් විවිධාකාරයෙන් බෙදාවෙන් කරයි.  දඩ බල්ලන්, මුර බල්ලන්, හුරතල් බල්ලන්, වංසක්කාර  බල්ලන්, වල් බල්ලන්. දඩාවතේ යන බල්ලන් ආදී නොයෙකුත් බල්ලන් සිටී.  ඊට අමතරව බල්ලන්ගේ වංසය අනුවත් බල්ලන් බෙදා ඇත. හැබැයි ඒ බෙදිල්ලත් මිනිස්සුන්ගේ බෙදිල්ලක් මිස බල්ලන් බෙදා ගත් බෙදිල්ලක් නම් නොවෙයි. මට නම් බල්ලා කිවහම කොයි එකත් බල්ලෙක්ය. ඒත් වංසක්කාර බල්ලන් මිනිස්සුන්ට වඩා සැපෙන් කල් ගෙවයි. මිනිසුන්ගේ  වංසය කොච්චර හොඳ උනත් අතමිට නැති දාට සිද්ධ වෙන්නේ ඒ වංසය කබල් ගාන්නටයි. නමුත් බල්ලන්ට එහෙම නැත. එහෙම බැලුවහම දුප්පත් වී වංසක්කාර පවුලක මිනිහෙක් ඉපදෙනවාට වඩා වංසක්කාර බල්ලෙක් වී ඉපදීම සැපකි. ළඟදී දවසක ඇහුන විදිහට ලෝකේ මිල අධිකම බල්ලාගේ වටිනාකම ඩොලර් මිලියන 1.5කි. ඌට වියදම් කරන සල්ලි වලින් කුසගින්න නිසා මේ ලෝකේ මියැදෙන මිනිස්සු කී දෙනෙක් නම් ජිවත් කරන්න තිබ්බාදැයි මට සිතුනි. සමහරවිට එහෙම සිතුනේ මට එතරම් මුදලක් නැති නිසා වියයුතුයි. බල්ලන්ට බෙහෙත් හේත් කිරීමට වෛද්‍ය මද්‍යස්ථාන වලට අමතරව සැලුන්, සම්බාහන මධ්‍යස්ථාන, හෝටල් ආදී නොයෙකුත් පහසුකම් සලසන ආයතන ඇත. ඒ සියලුම පහසුකම් විවෘත වන්නේ සුරතලේට ඇති කරන වංසක්කාර බල්ලන්ට පමණි. දඩාවතේ යන වල් බල්ලන්ට හිමිවන්නේ ගල් පාරක්, ඉදල් පාරක් පමණි එහෙමත් නැත්නම් වෙඩි උණ්ඩයක් හෝ මාරාන්තික එන්නතක් පමණි. දඩාවතේ යන බල්ලන් මරන්නේ ජල භීතිකාව තුරන් කිරීමේ අරමුණින් වුනත් උන්ව මරණ ආකාරය නම් ශෝචනීයයි. කෙසේ වෙතත් හැම වල් බල්ලෙක්ම දඩාවතේ නොයයි. සුරතල් වෙමින් ගෙවල් වල බොහොම හොඳට හැදුනු වල් බල්ලන්ද ඇත. උන් වල් වී ඇත්තේ වංසයක් නැති හෙයිනි. අපි ඉස්සර වල් බල්ලන්ව හැදින්වූයේ හැලි වලන් ක්‍රොස් නමිනි. ලොකු ලොකු පොෂ් බල්ලන් එක එක වංස වලින් ක්‍රොස් වෙද්දී වල් බල්ලන්ට පොෂ් නමක් නොදීම අසාධාරණ බැවින් අප ඒ නම වල් බල්ලන් වෙනුවෙන් භාවිතා කලමු....

වංසේ හොඳ බල්ලෝ 

බල්ලා යනු දඩයම යුගයේ සිට මිනිසාට බොහෝ උදව් උපකාර කල සතෙකි. දඩයමෙන් පටන් ගත්  බල්ලාගේ උදව් පදව් අද වනවිට නොයෙකුත් ක්ෂේත්‍ර වලට විහිදී පැතිරී ගොස්ය. මේ මිහි මතින් මුලින්ම අභ්‍යවකාශ ගත වුවේද ලයිකා නැමති රුසියානු බැල්ලියයි. අද වන විට ආරක්ෂක අංශවල රාජකාරියේ නියතු බල්ලන්ට බොහෝ වගකීම් ඇත. ඒ ඒ අංශ වල ඉන්න මිනිසුන්ට වඩා හොඳින් බල්ලන් ඒ රාජකාරි ඉටුකරන බව නම් මම විශ්වාසය කරමි. බල්ලන් රඟපෑමටද දක්ෂය. අවංකම කිවොත් බලු රඟපෑම් සමහර නළු රඟපෑම් වලට වඩා තාත්විකය.  ඒ වාගේම බල්ලන් වීර වික්‍රමයන් දක්වපු අවස්ථා නිතරම ලෝකේ නොයෙක් අහු මුළු වලින් ඇසේ. නොයෙකුත් හපන්කම් පෙන්නවන බල්ලන්  ගැනත් නිරන්තරයෙන් ඇසෙන දකින අතර මිනිස්සු ඒ දස්කම් විකුණාගෙන ජිවත්වෙති. බලු රේස්, බලු ෆයිට්, බලු සංදර්ශන මේ හැමදෙයක්ම මිනිසුන්ගේ ජීවිකාව සඳහා වෙයි. මේකි නොකී හේතුන් මත ලෝකයේ අනිත් සතුන්ට වඩා හොඳ ස්ථානයක්  මේ මිනිස් සමාජය තුල බල්ලාට හිමි බව  නොරහසකි.

බල්ලන් නොයෙකුත් බලු වැඩ කලාට කම් නැත. ඌ බලු වැඩ කරන්නේ බල්ලෙක් බැවිනි. ඉස්සර බල්ලෙක් උඩු බුරලන විට අපේ අම්මා කලබල වන්නීය. එවැනි අවස්ථාවලදී මා ඇයට කිවේ  බල්ලන් බුරනවා, උඩු බුරලනවා විනා උන්ට සිංහල හෝ වෙනත් භාෂා ගීත ගායනය කල නොහැකි බවයි. බල්ලන් වටා ගෙතුන විවිධාකාර කියමන් සහ යෙදුම් අපේ සමාජයේ පවතී.

  " බල්ලට ඇති වැඩකුත් නෑ හිමින් ගමනකුත් නෑ "  

" උන පුරුකේ දැම්මත් බලු වලිගෙ ඇද ඇරෙන්නේ නැත"  

" බල්ලා පිදුරු කන්නෙත් නෑ කන ගොනාට දෙන්නෙත් නෑ"

 " බුරන බල්ලා හපා නොකයි "  

" බල්ලොත් එක්ක නිදාගත්තහම නැගිටින්න වෙන්නේ බලු මැක්කොත් එක්ක" 

"නගුට විසින් බල්ලා වැනිම"   

" බල්ලන්ට ලෙලි පොල් දුන්නා වගේ "  

ඔය මට මතක් වූ කියමන් පමණි. මේ කියමන් යෙදෙන අවස්ථා ගැන විග්‍රහ කිරීම අවශ්‍ය නැත. මේවා යෙදෙන්නේ මිනිසා සම්බන්ධයෙනි. බල්ලා යනු කෙළෙහි ගුණ හොඳට අඳුරන සත්වයෙකි. මිනිසාගේ ආදීතම මිතුරෙකි. නමුත් මිනිසා යනු ඊට වඩා බොහෝ දරුණු, කෙළෙහි ගුණ නොදත්, අමානුෂීය සත්වයෙකි. මේ කියමන් ඒ පිළිබඳව මනාව කියා පානවා නොසැකයි. මන්ද යත් මිනිසුන් අතින් සිදුවන අඩු පාඩු, වැරදි, අසත්පුරුෂකම්, අමුනුස්සකම් මිනිසාගේ පරම මිතුරා වූ  බල්ලාගේ ගිණුමට බැරවන බැවිනි. එතනදීම මිනිසා තමාගේ ගතිගුණ ප්‍රදර්ශනය කර හමාරය. තමාගේ අඩු පාඩු තම මිතුරාගේ නමට බැර කරන්නේ මිත්‍ර ද්‍රෝහින්ය. ඒ අයුරුන් බලන කල මිනිසා මිත්‍ර ද්‍රෝහියෙකි. කෙසේවෙතත් මිනිසාගේ අධම ගති සඳහා බල්ලන්ගේ නම භාවිතයට මම නම් බලවත් විරෝධය ප්‍රකාශ කරමි. ඒ එයින් බල්ලාට වන නිගරුව මෙතකැයි කිව නොහැකි නිසාය. ඕනෑම අසමජ්ජාති වැඩක් දුටු තැන මිනිසුන් එය " බලු වැඩක් " ලෙස හැඳින්විමට පුරුදුව ඇත. නමුත් බල්ලන් කරන්නේ මිනිසුන්ට ආදරය කිරීම, ආදරය කරන මිනිසුන් ආරක්ෂා කිරීම, කන්න බොන්න දෙන මනුස්සයාට කෙළෙහි ගුණ දැක්වීමයි. ඒ ගති ගුණ කිට්ටුවෙන්වත් නැති මිනිසුන්ට බල්ලා යැයි කීම නොහොබිනා කමකි. මිනිසුන් බලු වැඩ නොකරයි. කරන්නේ අසමජ්ජාති අවලං වැඩයි.එවැනි දෑ බල්ලන් නොකරයි. එම  නිසා බල්ලන් මේ පිළිබඳව මිනිසුන්ට විරුද්ධව අපහාස නඩුවක් ගොනු කිරීමට පවා අයිතියක් ඇත. පුළුවන් අයෙක් වේ නම් බල්ලන්ට උදව්වක් වශයෙන් නඩුවක් ගොනු කල හැක. මගේ නම් නඩු හබ වලට පැටලීමට මනාපයක් නොමැත.

කෙසේ වෙතත් මිනිසුන් බලු වැඩ කියා හඳුන්වන සමාජ අසම්මත, අමානුෂීය, ගුණමකු වැඩ සහ බල්ලෝ කියා හඳුන්වන අසමජ්ජාතින් ප්‍රතිශතය අපේ සමාජය තුල වැඩිය. නමුත් ඉඳහිට හෝ හොඳ එකෙක් දෙන්නෙක් ඇතුවාට සැක නැත.  සමාජය තුල ඉන්නා අසමජ්ජාතීන් ගැන කතා කිරීමෙන් පලක්ද නැත. නමුත් උන් වෙනුවෙන් බල්ලාගේ නාමය භාවිතා කර අහිංසක අසරණ තිරිසනාට අපහාස නොකරන්නට අපි වග බලා ගනිමු..............