මනුස්සකමයි අපේ මිනිස්සුයි...........

මට අපේ මිනිස්සුන්ගේ අගේ වැඩියෙන්ම දැනුනේ මේ නන්නාඳුනන සංකර රටවල් වල කරක් ගහන්න වුනාට පස්සෙයි. කරුමෙ කියන්නේ අපේ රටේ එවුන් හදන්නෙත් මෙහෙ ඉන්න ආතක් පාතක් නැති උන් දිහා බලාගෙන උන් පස්සේ යන්නනෙ. අපේ මිනිස්සුන් ගැන ගොඩයට දැනුනු දේවල් වලින් ටිකක් හරි ලියන්න තමයි අද මේ උත්සහය.

මම මෙහෙට පාත් වුනාට පස්සේ තේරුණ දෙයක් තමයි මෙහෙට ලංකාවෙන් ආපු අපේ කොල්ලො කෙල්ලො වැඩිදෙනෙක් කොළඹ අවට.ඒ නිසාද මන්ද මට මගෙයි උන්ගෙයි අතර වෙනසක් තේරුණා. එහෙම මාත් එක්ක හිටපු එකෙක් මගෙන් දවසක් පුදුම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා. මම ඉතින් කතාව එකෙන්ම පටන් ගන්නවා. හැබැයි කොලුවා මේ කතාව ඇහුවේ වැරදි අදහසකින් නෙවෙයි.

" මචං කොහොමද උඹලගේ ගම? කොහොමද මිනිස්සු එහෙම? "

මම මොන ලෝකෙ මොන රටේ කරක් ගැහුවත් මගේ රට, මගේ ගම, මගේ ගෙදර වගේ තැනක් තවත් කොහෙන්ද?  මම ඉතින් මගේ ගම ගැන බොහොම වර්ණනා සහිතව විස්තරේ කීවා.

" ඒ උනාට මචං ගම් වල මිනිස්සු හරියට ඕපා දූප හොයනවා නේද? "

ඔන්න දැම්ම ටිකක් විතර අනවශ්‍ය ප්‍රශ්නයක්. මිනිහට ඉතින් හොඳ උත්තරයක් දුන්නා.  එහෙනම් ඒ උත්තරෙන්ම මමත් කතාව පටන් ගන්නවා.
ඇයි දෙයියනේ ගමේ මිනිස්සු විතරද ඕපා දූප හොයන්නේ?දැන් ඔය නගරයෙන් ආව කියලා කියන උඹ කරෙත් ඕපා දූප හොයන එක නෙවෙයිද ගමේ මිනිස්සු ගැන ?   නගරේ අය ඉතින් හොයන්නේ ගොසිප්. ගමේ අපි හොයන්නේ ඕපා දූප. හැබැයි උදේට ගෙදරින් එලියට බහිද්දි ගමේ මිනිහෙක් හම්බවුනහම කට පුරා හිනාවෙලා " දැන්ද යන්නේ? " " අද පරක්කු වෙලාද? " එහෙම නැත්නම්  " කොහෙද යන්නේ? " කියලා අහන්නේ ඒ මිනිස්සුන්ට ඕප දූප හොයන්න තියන උවමනාවටත් වඩා තියන මනුස්සකමටයි කියලා මට හිතෙන්නේ. අනික උදේම මූණේ හිනා පොදක් නැති , මූසල පෙනුමක් තියන එකෙක් මුලිච්චි වෙනවට වඩා මම නම් දස දහස්වතාවක් කැමතියි අර වගේ ප්‍රශ්නයක් එක්ක සිරියාවන්ත හිනා මූණක් දකින්න. මුළු දවසම සන්තෝසෙන් පටන් ගන්න පුළුවන්.ඒත් ඉතින් මේ කරුම රටේ මට එහෙම අවස්ථාවක් නැත. උදේත්, හවසත් කිසිම හැඟීමක් නැති, මූණේ හිනා තියා ලේ කඳුලක් නැති මූණු තමයි දකින්නේ. එහෙම දකින ගානේ මට මතක් වෙන්නේ මගේ ගමේ අහිංසක මිනිස්සුන්ගේ මූණේ පිරිනු හිනාව. මොනාවා නැතත් ඒ මිනිස්සු ගාව මනුස්සකම තිබුනා. ඒත් මගේ නගරයේ යාළුවාගෙන් දැන ගත්තා නගරයේ ඒ සම්බන්ධතා සීමිතයි කියලා. අනික අපේ මිනිස්සු ගාව පුදුමාකාර ගති ගුණ තිබුනා.

ඉස්සර අපේ ගම් වල මලගෙයක් උනහම ඒ ගෙදර මිනිස්සුන්ට එන අයට කෑම බීමෙන් සංග්‍රහ කරනවා තියා ඒ ගැන හිතන්නවත් උවමනා වුනේ නෑ. ඒ වැඩ ටික ඉබේම කෙරුන. නිකන් ඉබේ කෙරුනා නෙවෙයි. අහල පහල උදවිය, ගමේ මරණාධාර සමිතිය, පන්සලේ හාමුදුරුවෝ, මේ අයගේ මුල් වීමෙන් තමයි ඒ සියළු දේවල් කෙරුනේ. ඒත් දැන් නම් කේටරින් සර්විස් වලින් තමයි ඒ කටයුතු කෙරෙන්නේ කියලා ආරංචියක් ආවා. අරුමයක් නෙවෙයි. දැන් මිනිස්සුන්ට තව කෙනෙක් වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න කාලයක් නෑ. එහෙම කාලය අනිත් අය වෙනුවෙන් වියදම් කරොත් රේස් එක පරාදයි. අනේ දෙයියනේ මුන්ට අමතක වෙලානේ ඔය රේස් එක දිව්වට අන්තිමට වෙන්නේ මැරෙන එක කියලා. අනේ ඉතින් එදාට ඔය දුවලා ගොඩ ගහපු දේවල් ඔක්කොම දාලා යන්න වෙනවා කියලා හැමෝටම අමතකයි. අන්න එදාට කවුද උඹලාගේ මල කඳවල් ළඟ තනිරකින්න ඉන්නේ??  එහෙම මිනිස්සු ළඟ තනිරකින්නවත් මිනිස්සු ඉතුරු නෑ. මේක මගේ තාත්තගේ යාළුවෙක් කියපු කතාවක්. මේ මෑතකදී ඒ අන්කල්ලා වැඩ එහෙම ඇරිලා ඇවිල්ලා මල ගෙදරක ගිහින් රෑ 11ට විතර. යද්දි මිනියත් ගේ ඇතුලේ තියාගෙන කට්ටියම දොරත් වහගෙන නිදිලු. ගෙදර උදවිය විතරයි මලගෙදර. අපේ ගම් වල නම් මම ගමේ හිටිය කාලේ එහෙම දේවල් උනේ නෑ. හැබැයි දැන් දැන් සිද්ධ වෙනවද දන්නේත් නෑ.


අනික ගම් වල අපි කවදාවත් කෑම ගෙදර ඉන්න අයගේ ගානටම උයන්නේ නෑ. හැමදාමත් පොඩ්ඩක් හරි වැඩියෙන් උයනවා. ඒ මොකද කෑම කන වෙලාවට කෙනෙක් ආවොත් කෑම ටිකක් නොදී යවන සිරිතක් අපි ළඟ නැති නිසා. ඒ වෙලාවට ආපු කෙනෙක්ට කන බත්පත හරි දෙන්න ගමේ මිනිස්සු පුරුදු වෙලා තිබුනා. ඒ විතරක් නෙවෙයි තව කෙනෙක් ඉන්න තැන කවදාවත් අපි මොනම කෑමක් වත් තනියම කෑවේ නෑ. පුළුවන් විදිහට බෙදාගෙන කෑවා. අල්ලපු ගෙදර විශේෂ කෑමක් හැදුවනම් එකෙන් කොටසක් අපිටත්, අපි මොනවා හරි හැදුවනම් ඒ කෑමෙන් කොටසක් අනිත් ගෙදරටත් ලැබුනා. අම්මට අසනීප වුනා කියලා කඩෙන් කෑම ගෙන්න ඕන වුනේ නෑ අපිට. එවගේ වේලාවට කෑම බීම විතරක් නෙවෙයි අනිත් උදව් පදව් පවා අඩුවක් නැතුව ලැබුනා.මේ ඔක්කොම අපේ මිනිස්සුන්ගේ තිබුනු මනුස්සකම නිසා නෙවෙයිද? ලියනවානම් මොනතරම් දේවල් තියනවද? එක ලිපියකින් නම් ඒවා ඔක්කොම ලියන්න බෑ. නවතින්න කලින් අපේ ගමේ මිනිස්සුන්ගේ තිබුන තවත් අපූරු සිරිතක් ලියන්නම්. ඉස්සර  වෙල් යායක් ළඟින් යද්දි වෙලේ කවුරුහරි වැඩ කරනවා නම් මොන තරම් අව්වක උනත් වැස්සක උනත් ඒ මනුස්සයාට පෙනි පෙනී කුඩයක් හරි තොප්පියක් හරි දාගෙන කවුරුවත් යන්නේ නෑ. මොන ගිනිමද්දහනක, මොන ජගතෙක්  උනත් අර වෙලේ වැඩ කරන මනුස්සයා නොපෙනී යනකම් කුඩේ දිග අරින්නේවත් එහෙම නැත්නම් තොප්පියක් දාගන්නේවත් නෑ. මොකද ඒ? අපි කන බත අපට ලබාදෙන්න අර මනුස්සයා දහදුක් විඳිනකොට අපි සුවසේ යන එක අපේ මිනිස්සු පිළිකුල් කලා. ඒ මනුස්සයාට ගරු කිරීමක් විදිහට අපේ මිනිස්සුත් අව්වේම එහෙම නැත්නම් වැස්සෙම ගියා. අපේ මිනිස්සු හිතුවා ඒ මනුස්සයා ඉස්සරහ සුව පහසු ඇතුව යන එක මනුස්සකමට කරන නින්දාවක් කියලා. බලන්න අපේ මිනිස්සු කොච්චර සංවේදීද කියලා ඒ කාලේ. අද නම් කවුරුත් එහෙම කරනවා තියා එහෙම දෙයක් ගැන අහලාවත් නැතුව ඇති. ඒ තරම් වටින ගතිගුණ තමයි අපි මේ නැති කරගන්න හදන්නේ.

මනුස්සයාත් තිරිසනාත් අතර තියන එකම පරතරය තමයි මනුස්සකම. මනුස්සකම නැතිවුන දාට මිනිස්සුයි තිරිසනුන් අතරයි පරතරයක් නැති වෙනවා. ඒ කියන්නේ මිනිස්සුත් තිරිසන්නු වෙනවා කියන එක. ප්‍රවෘත්ති එහෙම බැලුවහම ඒ දේ සිද්ධවෙන බව හොඳට තේරුම් ගන්න පුළුවන්. මොකද අපිට වැඩිපුර අහන්න වෙන්නේ තිරිසන් වැඩ නිසා. සමහර දේවල් තිරිසන් සතෙක්වත් නොකරන වැඩ. මේ දේවල් ලීවේ අපේ මිනිස්සුන්ගේ තිබ්බ ලස්සන, අව්‍යාජ, සංවේදි ගති ගුණ විනාශ වෙනවා බලන්න ඉන්න තියන අමාරුවට සහ නොමිනිසුන් බහුතරයක් ජීවත් වෙන රටක ජීවිතේ ගෙවද්දී දැනෙන අපහසුව නිසා. කියවපු කෙනෙක්ට අපේ මනුස්සකම ගැන දෙපාරක් හිතන්න හිතුනා නම් ගොඩයාට ඒ හොඳටම ඇති. මනුස්සකමට ජය වේවා !!!