කොල්ලා කාණුවේ......

පහුගිය ටිකේ ටිකක් වෙනස් පෝස්ට් ලියපු නිසා මේ සතියේ පොඩි වෙනසකට වෙච්ච සිද්ධියක් ලියන්න හිතුවා.  මේ කියන්න යන්නේ ඈත අතීතයේ සිද්ධ වෙච්ච ඇබැද්දියක්...  කොටින්ම කිවොත් ඒ කාලේ සිද්ධ වෙච්ච කතාවක් මේ....... ඒ කාලේ කීවට මහා කාලයක් නෑ. මගේ මතකයේ හැටියට ඒ එකදාස් නවසිය අනූ නවය වසරයි. ඒ වසර නම් මරුම වසර. එකයි නවයේ ඒවම තුනක් තිබ්බා. අනික 20වෙනි ශත වර්ෂයේ කෙලවරටත් කිට්ටුයි. ඒවගෙන් වැඩක් නෑ. කොහොමෙන් කොහොම හරි අපිත් එතකොට නවය වසරේ. කියන්න හැදුවේ අපි එතකොට නවය වසරේ ඉගෙනුම ලබන ශිෂ්‍යයෝ කියලා.

ඔන්‍න‍ නවය වසරදී ස්කොලෙන් අපිව විනෝද චාරිකාවක් එක්ක ගියා. ආ...... වැරදුනා. අපේ ගුරුවරු කීවේ ඒකට විනෝද චාරිකාවක් කියලා නෙවෙයිනේ ඒකට කීවේ අධ්‍යාපන චාරිකාවක්.  ඔය මොනවා කීවත් ඒ කාලේ අපිට  ඕනෑම ගමනක්  විනෝද චාරිකා තමයි. ගෙදර ඉඳන් ස්කෝලෙට යන එකත් විනෝද චාරිකාවක් කරගත්ත අපිට ඕවා මොනවද ? ස්කොලෙන් ගිය  හැම ගමනටම වගේ මේ ගමනටත් මට තිබුන ප්‍රශ්නේ තමයි පාන්දර ස්කෝලෙට යන එකයි. ගමන ගිහින් ආවට පස්සේ රෑ දෙගොඩහ ගෙදර එන එකයි. නවය වසර කියෙන්නේ ඉතින් අපි කිරි කජු කොල්ලොනේ. ගෙදරින් තනියම නම් රෑ එන්න දෙන්නේ නෑ. අම්මා විතරනේ හිටියේ. ඉතින් අම්මට තනියෙන් එන්නත් බෑනේ. අපේ ස්කොලෙයි ගෙදරයි අතර දුර කිලෝමීටර් 36ක්. ඔන්න අපේ අම්මා මාව එක්ක යන එකයි ආපහු එක්ක ගෙන එන එකයි අපේ ගෙදර වැඩවලට උදව් කරපු පියදාසට භාර දුන්නා.  පියදාසගේ පිහිටෙන් මමත් දෙයියනේ කියලා ගමන ගියා. අපේ ගෙවල් ළඟ ඉන්න කොඩ්ඩයි, මිතිලයයි දෙන්නත් ගියා, උන් දෙන්නා ගියේ තාත්තා එක්ක.

ගමන අහවර වෙලා ස්කෝලෙට කිට්ටු වෙද්දී රෑ 11 විතර වෙලා. ඒ වෙලාවට ඉතින් බස් එහෙම අඩුයි. මමයි පියදාසයි. මිතිලයයි, කොඩ්ඩයි, ජයසුරියයි උන් තුන් දෙනාගේ තාත්තලයි අපි කට්ටියම ඉන්නවා බස් එකක් එනකම්. සිද්ධිය වුනේ ඔය අතරේ. තාත්තලා වෙනම කතාවක් දාගෙන ඉන්න අතරේ අපි හතරදෙනා ගමන ගැනයි, එක එකාට වෙච්ච දේවල් ඕවා මේවා ගැන කතාව. කුරුණෑගල අවට ඉන්න අය නම් දන්නවා ඉස්සර දුර ගමන් සේවා බස් නැවතුම තිබ්බ තැන. කුරුණෑගල පොදු වෙළදපොල ඉස්සරහා ඔරලෝසු කනුව ලඟයි දුර සේවා බස් නැවතුම තිබ්බේ. ඔය ඔරලෝසු කනුව ළඟ හරි හරියට සුවිප් කූඩු තිබ්බා. දැන් නම් තියනවද දන්නේ නෑ. කොහොමත් දැන් එතන දුර සේවා නැවතුම නම් නෑ. ඊළඟ වැදගත් දේ තමයි බූ ඇල. කුරුණෑගල ටවුම පැත්තේ පස් පාගලා තියන උදවිය නම් අනිවාර්යයෙන් ඔය බූ ඇල ගැන දන්නවා. කුරුණෑගල නගරයේ සියලු අපද්‍රව්‍ය බැහැර කරන්න පාවිච්චි කරන වාරිමාර්ග ක්‍රමය තමයි බූ ඇල. ඔය බූ ඇලේ අතු ටවුන් එක පුරාම තියනවා. ඒවා වැඩිහරියක් ක්‍රොන්ක්‍රිට් ලෑලි දාලා වහලා තියෙන්නේ. ඔතන " බූ " වෙනුවට " ගූ " කියන අකුර පාවිච්චි කරත් ඒ හැටි වෙනසක් නෑ. ඔය අසිරිමත් බූ ඇලේ ශාඛාවක් යනවා ඔරලෝසු කනුව ඉස්සරහින්. වෙන මොකටවත් නෙවෙයි මාර්කට් එකේ කුණු ටික එකතු කරගන්න. හරි හරි ඒ විස්තරේ ඇති. කතාවට එමුකො.

ඔන්න පැය භාගයක් විතර ඉන්නකොට අපිට පොඩි හදිස්සියක් ඇති වෙනවා. සුළු දිය ප්‍රශ්නයක්. මහ රෑ ආයේ වෙන කොහෙවත් රිංගන්න ඕනේ නෑනේ. හතර දෙනාම තීරණය කරා  ඒ අහල පහල තිබ්බ සුවිප් කූඩු පිටිපස්සට ගිහින් වැඩේ කරගන්න. අර මම කිව ඇලේ ශාඛාව වහලා තියන ක්‍රොන්ක්‍රිට් ලෑලි උඩ තමයි ඔය සුවිප් කූඩු තිබ්බේ.  ඔන්න දැන් අපි හතර දෙනාම කයිය ගහ ගහ කූඩු අස්සෙන් රිංගනවා. මිතිලයා හිටියේ මගේ වම් අත පැත්තෙන්.  එක පාරටම මෙන්න මගේ වම් අත වගේ හිටපු මිතිලයා පොලව පලාගෙන අපාගත වුනා. කවුරුත් දැකලා නෑ නේද මිනිහෙක් පණ පිටින් අපාගත වෙනවා. මට අද වගේ මතකයි ඌ පොලව පලාගෙන ගිය හැටි. එක පාරටම කළුවර අස්සෙන් මූ පොලව ඇතුලට ගියා. අන්තිමටම වගේ මූ ඇඳගෙන හිටපු සුදු පාට ෂර්ට් එකත් නොපෙනී ගියා. තප්පර දශම ගානෙන් ජවනිකවම ඉවරයි. මම ඉක්මනට අනිත් උන් දෙන්නට කතා කළා. හිතාගන්න බෑ වුනේ මොකක්ද කියලා.

" මචං කොඩ්ඩා, ජයා, වරෙල්ලකෝ. අරූ නෑ බං.. අතුරුදහන් වුනා. මාත් එක්කමයි මූ හිටියේ. එක පාරටම පොලව පලාගෙන  වගේ ගියා " මම අනිත් උන් දෙන්නට ඒ ත්‍රාසජනක ජවනිකාව විස්තර කරනවා. ඒ අස්සේ හීනියට කෙඳිරිලි සද්දයක් එනවා. සද්දේ හින්දා ඔන්‍න‍ අපි තුන්දෙනා පොඩ්ඩක් කිට්ටු කරලා බැලුවා. කට්ට කරුවලේ අපිට යාන්තමට පෙනුනා අර බූ ඇලේ එක කොන්ක්‍රීට් ලෑල්ලක් නෑ කියලා. අපේ මිතිලයා අඩිය තියලා තියෙන්නේ එතනට. " අනේ තාත්තට කතා කරපල්ලා. අම්මෝ... ඉන්න බෑ. කකුල රිදෙනවෝ, බුදු අම්මෝ.... " මිතිලයගේ කෙඳිරිය දිගටම යනවා. හරියට ප්‍රයිවට් බස් එකක දාපු නන්ස්ටොප් කැසට් එකක් වගේ. කොඩ්ඩා දුවගෙන ගියා  මිතිලයාගේ තාත්තා හොයන්න. ඒ අතරේ මමයි ජයයි අරුගේ අත් දෙකෙන් අල්ලලා ගොඩට ගත්තා. අප්පා උගේ කුසුඹ.... පළාතේ ඉන්න බෑ. මම කිවේ ඒකයි  "බූ" කියන තැනට "ගූ" දැම්මත් වරදක් නෑ කියලා. ඊට වඩා මූ ගොඩ ගත්ත වෙලේ ඉඳං මොර දෙනවා අඩිය තියන්න බෑ කකුල රිදෙනවා කියලා. ඔක්කොම අස්සේ අපට හිනා වෙච්ච වැඩේට. අපි හිනාව නවත්තගන්න දඟලනවා. අපිට හිනා යන්න හිනා යන්න අරුගෙ ඇඬියාව වැඩි වෙනවා.

යාන්තම් මුගේ ඇඟේ ගෑවිලා තිබ්බ කුණු එහෙන් මෙහෙන් පත්තර පිටු ටිකක් අරගෙන පිහදැම්මා. කොහෙද ඒත් අර ගඳ නම් එහෙමමයි. මට හිතුන විදිහට නම්  හත් පාරක්වත් ඌව නාවන්න ඕනේ ගඳ යවන්න. මහා රෑ නාන්න තැන් හොයන්න කියලද ???  හිමිට පේන්න තිබ්බ ජරාව පිහිගෙන ඒ එක්කම ආපු ඉන්ටර් සිටි බස් එකකට මූවත් අමාරුවෙන් නග්ගගෙන අපි ගෙදර ආවා. මුළු බස් එකම ගඳයි. බස් එකේ හිටියේ අපි ඇරුනහම තව දෙතුන් දෙනෙක් නිසා  අවුල් වුනේ නෑ. අනිවා පහුවදා උදේම බස් එක සර්විස් කරන්න දාන්න ඇති...

උදේ ආරංචි වුනා මිතිලයාගේ කකුල පැනලා කියලා. මතක විදිහට ඌට මාස දෙකකට කිට්ටු වෙන්න ස්කොලේ යන්නත් බැරි උනා.කුණු කානුව උනත් බූ ඇල අඩි 5ක් 6ක් ගැඹුරුයි. ඕකට වැටිච්ච එකෙක්ට ලේසියෙන් අතක් පයක් බේරගන්නේ වෙන්නේ නෑ. අපිට නම් ඒ වෙලාවේ තිබ්බ අමාරුම වැඩේ තමයි ගඳ ඉවසන එක. තව අදටත් බූ ඇල ලඟින් යද්දී මට ඔය සිද්දිය මතක් වෙනවා. මොකද එදා තමයි මම ජීවිතේටම මිනිහෙක් පණ පිටින් අපාගත වෙන හැටි සජීවීව දැක්කේ.............................