මම මෙලොව එලිය දිටිමි

ලියන්න ගත්තහම තමයි හිර වෙන්නේ.කොහෙන් පටන් අරගන්නද කියල කල්පනා කරන්නම සෑහෙන වෙලාවක් යනවා. වැඩේ පටන් ගත්ත එකේ ලියන්නත් කොහෙන් හරි පටන් ගන්න එපැයි. මේක ඉතින් මගේ දෙවනි පොස්ට් එකනේ. මම මේ තාම හොයන්නේ මගේ ජිවිතේ ලැබුන අත්දැකීම් වචන වලට පෙරලන්න, සිද්ධියෙන් සිද්ධිය පෙලගස්සන්න පටන්ගන්න තැනක්. මගේ ජීවිතේ පටන් ගත්ත තැනින්ම ලියන්න පටන් ගත්තනම් හොඳයි කියලා මට හිතුණා.

      ගොඩයා වන මම මෙලොව එලිය දුටුවයි කියන්නේ එකදාස් නවසිය අසූපහේ නවම් මස 25 වනදායි. එහෙම නැත්නම් තේරෙන  ඉංග්‍රීසියෙන් කියනවානම් මම ඉපදිලා තියෙන්නේ 1985 පෙබරවාරි 25 වෙනිදා. එදා පටන් මම මේ ආපු දුර මාව එක්කගෙන එන්න හැම අම්මෙක් තාත්තෙක් වගේම මගේ දෙමාපියො දෙන්නත් පුදුමාකාර විදිහට මහන්සි උනා, දුක් වින්දා. වාසනාවකට මම ඉපදුනේ නැති බැරි ඉතා දුප්පත් පවුලක නෙවෙයි. හැබැයි මගේ අම්මයි තාත්තයි ඇති හැකි දළකාරයොත් නෙවෙයි.අපේ පවුල බොහෝම සාමාන්‍ය පවුලක්. මම ඒ ගැන ගොඩාක් සතුටු වෙනවා. මොකද අපි  මධ්‍යම පන්තියේ නිසා මගේ ජිවිත කාලයේ මට දුප්පත් මනුස්සයාගේ සිට පෝසත් මනුස්සයා දක්වා අපේ සමාජයේ මිනිස්සු  ආශ්‍රය  කරන්න අවස්ථාව ලැබුනා. මම විශ්වාස කරනවා ඒ අවස්ථාව වැඩිපුර ලැබෙන්නේ  මධ්‍යම පන්තියේ මිනිස්සුන්ට කියලා.

ඉතින් මේ පවුලේ වැඩිමල් දරුවා වුනේ මමයි. අපිට  අවශ්‍ය දේවල් අඩු පාඩුවක් නැතිව දෙන්න ඕනේ නිසා, අපිට හොඳට උගන්නන්න ඕනේ නිසා, අපිට හොඳට සැප පහසුකම් දෙන්න ඕනේ නිසා මගේ ආදරණීය තාත්තා අපි පොඩි කාලෙදිම විදේශ ගතවුනා. ඉතින් ගෙදර තනිඋනේ මමයි , නංගියි, අම්මයි. මගේ අම්මා අපිට තේරුම් ඇති කාලයක් වෙනකම් පුදුමාකාර විදිහට දුක් වින්දා. ඒ දුක් වින්දේ හිතින්. තනියම ගෑණියෙක් පොඩි උන් දෙන්නෙක් එක්ක ගෙදරක තනිවුනහම එන  ප්‍රශ්න ගැන පොඩිහරි අවබෝධයක් හැමෝටම ඇති කියලා මම හිතනවා. හැබැයි ඒ සියළුම  ප්‍රශ්න ඉදිරියේ මගේ අම්මා බොහොම ඉවසීමෙන්, නොසැලී, කාටවත් වචනයක් කියන්න බැරිවෙන්න ජීවත්වුනා විතරක් නෙවෙයි, අපිවත් ඒ විදිහට ලොකු මහත් කලා. මම මගේ ජීවිතේ වැඩිපුරම අගේ කරන්නේ  මගේ අම්මාව. සමහර දෙනෙක්ට තමන් ජීවිතේ වැඩිපුරම අගේ කරන්නේ කව්ද කියන එකට උත්තර විදිහට ලොකයේ නායකයෝ, කලාකරුවෝ, මහාචාර්යවරු, ආචාර්යවරු, නොයෙකුත් තරාතිරමේ පුද්ගලයෝ ඉන්න පුලුවන්. ඒ අය ලෝකේට බොහෝ වැඩදායි පුද්ගලයෝ. නමුත් මම ඒ අයගේ මුළු චරිතයම එක මොහොතක් නෑර දන්නේ නෑ. නමුත් අපි අපේ අම්මා ගැන අනිවාර්යයෙන්ම දන්නවා, ඒ නිසා මට මගේ අම්මා තරම් අගේ ඇති වෙන කෙනෙක් මේ ලෝකේ නෑ.

එහෙම කීවහම කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවන් අම්මා රත්තරං ඇයි තාත්තා පිත්තලද කියලා. මට මගේ අම්මා වගේම තාත්තාත් රත්තරං. මම අම්මාව වැඩියෙන් අගේ කරනවා කීවේ මගේ අම්මා  තනියම අම්මා සහ තාත්තා යන චරිත දෙකම බොහොම අපූරුවට රඟ දක්වපු නිසා. ඉස්සරහට ලියන පෝස්ට් කියවද්දි හැමෝටම ඒක ටික ටික තේරුම් යාවි කියලා හිතනවා. තව දෙයක්. මගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම අනිත් දෙමාපියන්ට වඩා වෙනස් කියලා මට හිතෙනවා. කවදාවත් මගේ දෙමව්පියෝ මට කීවේ නෑ " උඹ හොඳට ඉගෙනගෙන ලොකු මිනිහෙක් වෙයන් " කියලා. හැමදාම කීවේ " පුතේ මොනවාවුනත් උඹ හොඳ මිනිහෙක් වෙයන්, කාටවත් කරදරයක් නොවෙන්න ජීවත් වෙයන් " කියලා. කිසිම දවසක උඹ දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න ඕනේ, උඹ ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න ඕනේ කියලා නෑ. මගේ තාත්තාට ලංකාවේ ඉන්න උනේ අවුරුද්දටම මාස2ක් විතර. ඉතින් මගේ හැම දේකටම අම්මා තමයි මුල් උනේ. අම්මා මට පුදුමාකාර නිදහසක් දුන්නා ජිවිතේ දකින්න, අත් විඳින්න. හැබැයි ඒ නිදහසෙන් මට හොඳ  ප්‍රතිඵල වගේම නරක  ප්‍රතිඵලත් ලැබුනා. ඒකට ඉතින් වගකියන්න ඕනේ මමමයි. නමුත් ඒ නිදහසෙන්, පොතෙන් කවදාවත් ඉගෙන ගන්න බැරි පාඩම් මගේ ජිවිතේට එකතු වුනා. පොතෙ පතේ පාඩම් වලට වටිනාකමක් නම් සමහරවිට උපාධියකින්, පශ්චාත් උපාධියකින් ලැබෙන්න පුලුවන්.  ඒත් අත්දැකීම් වලින් ලැබෙන  පාඩම් වල වටිනාකම  කොහොමවත් මනින්න බෑ.

ඒ වගේම අම්මා තාත්තා ගැන ගුණ කියලා නිමක් කරන්න බෑ. කොහොම උනත් මගේ ජිවිතේ මේ තාක් දුරට මාව ගෙනාපු, මම වැටුන හැමවෙලේම මාව නැඟිට්ටවපු, මම යන පාර දිහා ඈත ඉදන් බලාගෙන සතුටු වුන, වැරදි පාරක යන්න හැරෙන්න හදනකොට කනින් අල්ලලා හරි පාරට ඇදලා දාපු මගේ දයාබර දෙමාපියන්ට දීර්ඝ ආයුෂ සමඟ නිරෝගි සුව පතමින් අදට නවතිමි.  සැමට ජය !!!